Όταν ταξιδεύω μου αρέσει να χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ) του κάθε τόπου, καθώς έτσι γνωρίζω καλύτερα ένα μέρος, είμαι μαζί με τους ντόπιους, κινούμαι όπως αυτοί και τελικά αντιλαμβάνομαι (λίγο) το πώς ζουν και τι τους απασχολεί. Νιώθω ότι γίνομαι ένας από αυτούς. Ακόμη και στην Αθήνα όπου μένω, απολαμβάνω τις διαδρομές με το μετρό. Όταν είμαι σε αυτό, ενεργοποιώ όλες τις αισθήσεις μου στο φουλ και απορροφώ όσα περισσότερα μπορώ: εικόνες, μυρωδιές, ήχους.

Ορισμένες όμως φορές αυτό δεν γίνεται, είτε για λόγους προσβασιμότητας, είτε λόγω καιρικών συνθηκών, είτε εξαιτίας εποχιακών ιώσεων, είτε λόγω κόπωσης και χρόνου -φανταστείτε π.χ. η κοντινότερη στάση να απέχει 20’ από εκεί που βρίσκεστε ενώ έξω βρέχει-. Σε αυτές τις περιπτώσεις ένα (ειδικό) ταξί είναι η καλύτερη και πιο ξεκούραστη (αλλά συνήθως και η ακριβότερη) λύση. Παρ’όλα αυτά, όταν αυτό είναι εφικτό, προτιμώ τα ΜΜΜ.

Στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Ντίσελντορφ (για ένα συνέδριο), αν και είχα την δυνατότητα να έχω ειδικό ταξί δεν το χρησιμοποίησα ούτε μια φορά. Και τις έξι μέρες που ήμουν εκεί μετακινήθηκα αποκλειστικά με τα ΜΜΜ. Για την ακρίβεια με τέσσερα διαφορετικά μέσα, πράγμα που σε πολλές πόλεις του κόσμου δεν είναι εφικτό, αλλά σε αρκετές της Γερμανίας είναι.

Παρακάτω γράφω λίγα λόγια για το καθένα ξεχωριστά και για την προσβασιμότητά τους. Αντιλαμβάνομαι ότι το Ντίσελντορφ δεν είναι τοπ προορισμός (θα γράψω σε επόμενό μου άρθρο αν δικαίως ή όχι διαβάστε εδώ τις εντυπώσεις μου από την πόλη), αλλά θεωρώ πως είναι ενδιαφέρον να εστιάσω στα ΜΜΜ μιας από τις μεγαλύτερες πόλης της Γερμανίας. Πέρα από το καθαρά πληροφοριακό κομμάτι, δίνεται και μια γενικότερη εικόνα του πως λειτουργεί μια τέτοια πόλη. 

Λεωφορεία                                                                                         

Πιθανώς το καλύτερο ΜΜΜ για να κινηθείς στο Ντίσελντορφ. Καλύπτουν όλη την πόλη και είναι προσβάσιμα. Δεν έχουν τις ηλεκτροκίνητες ράμπες που έχουν π.χ. τα λεωφορεία της Αθήνας και που όμως δεν δουλεύουν σχεδόν ποτέ, αλλά τις απλές που αναδιπλώνονται χειροκίνητα (συνήθως από τον οδηγό) και είναι εξαιρετικά δύσκολο να χαλάσουν.

Χειροκίνητη ράμπα λεωφορείου

Ωστόσο, ακόμη και με τα λεωφορεία μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει μερικά θέματα. Για παράδειγμα, ορισμένες γραμμές που δεν είναι πολύ δημοφιλείς λειτουργούν μόνο ως το απόγευμα. Μια βραδιά χρειάστηκε να περπατήσουμε κανα δεκάλεπτο ως τον ηλεκτρικό γιατί το λεωφορείο που εξυπηρετούσε το συνεδριακό κέντρο δεν δούλευε πια (σταματούσε από τις 19:30!). Άλλο ζήτημα είναι οι στάσεις, καθώς ορισμένες είναι κυριολεκτικά στον δρόμο. Αυτό σημαίνει πως ακόμη και αν το λεωφορείο «σκύψει» και βγάλει ράμπα, αυτή θα είναι ιδιαίτερα απότομη να την κατεβεί κανείς χωρίς βοήθεια.

Άξιοι αναφοράς είναι και οι οδηγοί που μπορεί να μην κάνουν καν τον κόπο να σου ανοίξουν την ράμπα αν θεωρούν πως δεν χωράς. Με μια πρώτη ανάγνωση αυτό δεν φαίνεται και τόσο παράλογο: δεν χωράς, δεν μπαίνεις. Πολλές φορές όμως υπάρχει χώρος, αν πάνε στα πλάγια οι υπόλοιποι επιβάτες -οι οποίοι παρεμπιπτόντως καταλαμβάνουν θέση για αμαξίδια/καρότσια-, αλλά ο κόσμος έχει την τάση να μένει δίπλα στην έξοδο.

Έξω από το συνεδριακό κέντρο που πήγαινα ήταν η αφετηρία του λεωφορείου. Ως εκ τούτου, αυτό ερχόταν εκεί άδειο. Μια μέρα φτάνω εκεί πρώτος, έχοντας χάσει πριν το λεωφορείο για λίγα δευτερόλεπτα. Ήμουν μόνος αρχικά, αλλά μέχρι να περάσουν τα 15’ για το επόμενο η στάση γέμισε. Όταν το λεωφορείο έφτασε, μπήκαν όλοι μέσα εκτός από εμένα που έπρεπε να περιμένω τον οδηγό για την ράμπα, ο οποίος άργησε λίγο γιατί πουλούσε εισιτήρια στους επιβάτες (σε πολλές πόλεις μπορείς να αγοράσεις εισιτήρια κατευθείαν από τον οδηγό, πράγμα βολικό αλλά χρονοβόρο). Όταν επιτέλους ήρθε και είδε σχετικά λίγο χώρο, μου είπε σχεδόν αμέσως «καλύτερα να πάρεις το επόμενο», το οποίο όμως θα ήταν και το τελευταίο. Ευτυχώς, κάποιοι από τους επιβάτες δεν το δέχτηκαν, πίεσαν τους άλλους να μπουν πιο μέσα και τελικά μπήκα (σχετικά άνετα μάλιστα). Ήμουν πρώτος και μπήκα τελευταίος. Με το ζόρι.

Τραμ και ηλεκτρικός

Βάζω το τραμ και τον ηλεκτρικό (U-Bahn όπως είναι γνωστός) μαζί γιατί ισχύει και για τα δυο η ίδια αρχή σχετικά με την προσβασιμότητα: υπάρχουν στάσεις τελείως προσβάσιμες, μερικώς προσβάσιμες και εντελώς μη προσβάσιμες. Και τα δυο αυτά ΜΜΜ του Ντίσελντορφ μπορεί να τα χρησιμοποιήσει κάποιος χρήστης αμαξιδίου, αρκεί να έχει μελετήσει τις στάσεις ώστε να μη βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Για παράδειγμα, μια φορά έπρεπε να κατέβω σε μια στάση του τραμ που ήταν στο επίπεδο του δρόμου. Η μόνη λύση ήταν να κατέβω σηκωτός, σαν τον επιτάφιο, όπως και έγινε τελικά.

Skytrain

Το skytrain δεν είναι τόσο σημαντικό ως ΜΜΜ, υπό την έννοια ότι καλύπτει μόλις 2,5 χλμ (από το αεροδρόμιο ως το σιδηροδρομικό σταθμό, με στάση και στο πάρκινγκ αυτοκινήτων). Αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι πως κινείται περίπου 10 μέτρα πάνω από τη γη. Είναι σαν μετρό, αλλά αντί να πατάει στο έδαφος κρέμεται από πάνω του (μη φοβάστε, είναι εξαιρετικά ασφαλές). Λειτουργεί χωρίς οδηγό και είναι απόλυτα προσβάσιμο. Προσωπικά δεν είχα ξαναμπεί σε skytrain, οπότε το είχα βάλει στην λίστα με τις τουριστικές ατραξίον που ήθελα να επισκεφτώ στον ελεύθερό μου χρόνο στο Ντίσελντορφ. Αν ποτέ έχετε την ευκαιρία αξίζει να κάνετε μια βόλτα.

Το Skytrain του Ντίσελντορφ

Υπηρεσία συνοδείας  

Κάτι ακόμη που δεν θυμάμαι να έχω πετύχει πουθενά αλλού είναι η υπηρεσία συνοδείας στα ΜΜΜ του Ντίσελντορφ. Τους καλείς τουλάχιστον μια μέρα πριν και έρχονται (συνήθως δυο υπάλληλοι την κάθε φορά) και σε συνοδεύουν στην διαδρομή, βοηθώντας σε σε οτιδήποτε μπορεί να χρειαστείς. Η υπηρεσία είναι δωρεάν και απευθύνεται σε ΑμεΑ, ηλικιωμένους κλπ. Εγώ την χρησιμοποίησα δυο φορές (την πρώτη φορά μάλιστα μου έστειλαν Έλληνα υπάλληλο για να νιώθω πιο οικεία!) και με βοήθησε πολύ στον προσανατολισμό και στην αντίληψη της λειτουργίας των ΜΜΜ εκεί. Το αρνητικό είναι πως λειτουργεί μόνο μέχρι το απόγευμα.

Πατήστε εδώ για να διαβάστε λεπτομέρειες για την προσβασιμότητα, να βρείτε στοιχεία επικοινωνίας και να δείτε τον χάρτη προσβασιμότητας των ΜΜΜ (που όμως δεν είναι πρόσφατα ανανεωμένος νομίζω).

Εισιτήρια 

Τις μέρες που έμεινα στην πόλη αγόρασα εισιτήρια ελάχιστες φορές. Η τιμή ήταν στα 2,70€ τη διαδρομή με το λεωφορείο -ακριβούτσικη ε;-. Για τις καθημερινές μας μετακινήσεις οι διοργανωτές του συνεδρίου μας είχαν προμηθεύσει με μια DüsseldorfCard αξίας 19€. Αυτή είχε διάρκεια τρεις μέρες από την στιγμή που την ενεργοποιούσες και μπορούσες να την χρησιμοποιήσεις στα ΜΜΜ του Ντίσελντορφ, αλλά και να έχεις έκπτωση σε ορισμένες τουριστικές ατραξιόν. 

Συνοψίζοντας

Ένα ταξίδι δεν είναι μόνο τα μουσεία και τα τοπία ενός μέρους. Δεν είναι μόνο τα φαγητά και τα μαγαζιά. Είναι και η αίσθηση του τόπου που αποκομίζεις από τις βόλτες σε αυτόν, είτε τις κάνεις με τα πόδια/ρόδες είτε με τα ΜΜΜ. Στο Ντίσελντορφ είναι τόσο καλή η κάλυψη της πόλης από αυτά και τόσο πολλές οι επιλογές, που ακόμα και αν κάποιο μέσο δεν λειτουργεί ή δεν είναι προσβάσιμο περπατάς λίγο και βρίσκεις το επόμενο. Όπως εξήγησα στην αρχή, είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να γνωρίσεις μια πόλη και τους ανθρώπους της. Στο Ντίσελντορφ το συστήνω ανεπιφύλακτα!