Τρίτο άρθρο στην στήλη Guest άρθρα (μετά από αρκετό καιρό), με ένα κείμενο από την αδερφή μου Μαρία για το Παρίσι, μια πόλη που θα ήθελα να επισκεφτώ κάποτε, κυρίως λόγω των μουσείων της. Καλή ανάγνωση!

          Πώς είναι να “μεταναστεύει” κανείς, έστω και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα; Αγχωτικό; Ενδιαφέρον; Απογοητευτικό; Διασκεδαστικό; Ψυχοβγαλτικό; Αναζωογονητικό;…; Έλα μου ντε! Θα απαντούσα όλα τα προηγούμενα και κανένα τους. Η μνήμη αλήθεια είναι, δεν είναι να την εμπιστεύεσαι. Τρία χρόνια μετά την επιστροφή μου από το Παρίσι, όπου σπούδασα κάποιους μήνες, ούτε η ίδια δεν ξέρω πόσα και ποια θυμάμαι από αυτήν μου την εμπειρία. Ωστόσο, αφού ο TheTrawheeler μου ζήτησε να του γράψω κάτι για αυτήν, μη μπορώντας να αρνηθώ, είπα να κάνω μια εσωτερική αναζήτηση. Εάν δεν έχετε πρόβλημα να διαβάσετε τα όσα “θυμάμαι και χαίρομαι”, ανεξαρτήτως πρακτικής πληροφόρησης, συνεχίστε την ανάγνωση, ειδάλλως δεν χάνετε και τίποτα σπουδαίο, μόνο αναμνήσεις.

Ξεκινάμε με τα cliches, la tour Eiffel

          Ας ξεκινήσω λοιπόν από το αεροδρόμιο. Ο βασικότερος ίσως λόγος που δεν θα ήθελα να ξαναπάω στο Παρίσι! Χαοτικά μεγάλο (τρία terminals), εκνευριστικά ανοργάνωτο. Όσες φορές πέρασα, πάντα κάτι είχα να θυμάμαι. Και το χειρότερο, αυτός ο κυλιόμενος διάδρομος σε σχήμα λόφου (!), στον οποίο είτε ανέβεις με το δικό σου αμαξίδιο (αν σε αφήσουν) είτε με εκείνο του αεροδρομίου, η ψυχή θα σου βγει για να τον περάσεις. Από τα θετικά είναι ότι για να πας από αυτό στην πόλη του Παρισιού, υπάρχουν βολικές προσβάσιμες επιλογές. Υπάρχει το αγαπημένο μου μέσο μετακίνησης στο Παρίσι, λεωφορείο, το οποίο έχει ηλεκτροκίνητη ράμπα και σε πάει μέχρι την πόλη και υπάρχει και το λεγόμενο RER. Το τελευταίο καλό είναι να το έχεις ειδοποιήσει από πριν, καθώς πρέπει να έρχονται υπάλληλοι και να τοποθετούν μια ράμπα στο αξιοπρόσεχτο κενό “μεταξύ συρμού και αποβάθρας”. Επίσης υπάρχει μια υπηρεσία στο αεροδρόμιο όπου ειδικό βανάκι σε μεταφέρει μέχρι τον σταθμό του RER, ωστόσο υπάρχει το τύπου “μετρό-τραμ χωρίς οδηγό” που είναι μια χαρά προσβάσιμο και σίγουρα πιο γρήγορο, αφού γλυτώνεις την συνεννόηση και την αναμονή για το βαν.

          Και αφού αναφέρθηκαν τα μέσα μεταφοράς ας συνεχίσω με αυτά. Όπως έγραψα, το λεωφορείο θεωρώ πως είναι το ιδανικότερο μέσο για να μετακινηθεί κανείς στην πόλη. Υπάρχουν χάρτες με τις διαδρομές της κάθε γραμμής σε κάθε στάση, έχεις το σύστημα με το ρολόι επίσης σε κάθε (οκ, σχεδόν) στάση και οι ράμπες είναι (οκ, συνήθως) μια χαρά. “Bonjour, la rampe s’il vous plaît!” και είσαι έτοιμος! Υπάρχει ένα κουμπί στα εσωτερικό το οποίο πατάς πριν την στάση σου και ο οδηγός ξέρει πότε κατεβαίνεις… θα έγραφα, αλλά εκτός του ότι αυτό σπάνια λειτουργεί, είτε συνήθως σε ρωτάει ο οδηγός (όταν μπαίνεις) που κατεβαίνεις, είτε του λες όταν είναι. Από εκεί και πέρα, το τραμ είναι επίσης πολύ βολικό. Ωστόσο, δεν υπάρχουν πολλές γραμμές και συνεπώς οι περιοχές που καλύπτει είναι περιορισμένες. Το RER, εκτός της διαδικασίας με τις ράμπες, έχει πολλές στάσεις του μη προσβάσιμες σε αναπηρικά αμαξίδια, οπότε θέλει έλεγχο κάθε φορά. Τέλος, χρησιμοποίησα και το μετρό, την νεώτερη γραμμή του όπου δεν υπάρχει οδηγός. Πέρα του ότι δεν υπάρχει άνθρωπος να ρωτήσεις π.χ. για οδηγίες, ήταν οκ. Όλα αυτά όμως μπορούν να ανατραπούν μεταξύ 17:00-18:00. Τις ώρες αυτές στα μέσα γίνεται πανικός!

Ένα ηλιόλουστο απόγευμα στο Jardin du Luxembourg

          Όπως πανικός πιάνει τον πολίτη που δεν θα φάει το μεσημεριανό του γεύμα μεταξύ 12:00 και 14:00. Πραγματικά τις ώρες αυτές είναι λες και δαιμονίζονται για να προλάβουν να φάνε! Και τι θα φας; Εκτός από ωραιότατα McDonald’s που έχει παντού, δεν γίνεται να μην αγοράζεις συνέχεια μπαγκέτες και κρουασάν. Εάν κάτι μου λείπει είναι αυτές οι boulangerie που συνήθως δεν σε απογοητεύουν.

          Από άποψη προσβασιμότητας, η πόλη είναι αρκετά καλή. Μεγάλα πεζοδρόμια και ράμπες. Βέβαια, ακόμη και εδώ θα βρεις (μία φορά μου έτυχε) αυτοκίνητο παρκαρισμένο μπροστά από ράμπα, όπως και διάβαση που στην μία της πλευρά δεν έχει ράμπα (υπάρχει και σε κεντρικό σημείο της πόλης). Πλακόστρωτα κλασικά υπάρχουν, όχι όμως παντού. Χειρότερο σημείο μπορώ να θυμηθώ την περιοχή γύρω από το Centre Pompidou, ενώ τα κτήρια και καταστήματα (όσο πρόσεξα) είναι μοιρασμένα. Επομένως, τις βόλτες σου τις κάνεις άνετα. Όσο περισσότερες βεβαίως κάνεις, τόσο γρηγορότερα θα καταλάβεις ότι η πόλη δεν είναι τόσο ρομαντική όσο όλοι θέλουν να πιστεύουν. Εικόνες και μυρωδιές θα στο κάνουν ξεκάθαρο. Επίσης, δεν ξέρω στις μέρες μας, αλλά την εποχή που ήμουν εκεί έβλεπες παντού κόσμο (κάθε ηλικίας!) να χρησιμοποιεί πατίνι (!), ενώ τα σαββατοκύριακα δεν θα συμβούλευα να περάσεις από τα πάρκα, μιας και γίνεται… το χάος.

Παρίσι + Πυραμίδα = Λούβρο

          Τώρα… Λούβρο. Οπωσδήποτε δεν μπορείς να μιλάς για Παρίσι και να μην αναφερθείς στα μουσεία του. Αξίζει να αναφερθεί ότι πολλά μουσεία οι νέοι (18-25) πολίτες της Ε.Ε. μπορούν να τα επισκέπτονται δωρεάν. Το ίδιο ισχύει και για τα άτομα με αναπηρία και τον συνοδό τους. Ξεκινώντας λοιπόν από το Λούβρο, στην είσοδο έχεις την διευκόλυνση να μην περιμένεις στην (νομίζω μόνιμη) ουρά της “πυραμιδούλας” εισόδου. Αφού εισέλθεις, έχεις την δυνατότητα να πάρεις τον χάρτη του μουσείου (υπάρχει σε αρκετές γλώσσες) και μετά, ο θεός βοηθός! Ανάθεμα κι αν βγάλεις άκρη με το κάθε κτήριο και τα ασανσέρ! Και αν είσαι αποφασισμένος να βρεις την περίφημη Μόνα Λίζα, πάρε σβάρνα τον χάρτη (έχει τα διάσημα εκθέματα σημειωμένα) και όταν φτάσεις στην τεράστια αίθουσα και αρχίσεις τις βόλτες, θα δεις κάποια στιγμή ένα μπούγιο μπροστά σε μία τζαμαρία. Ε, félicitations, bravo (που λέει και το τραγούδι)! Κι αν θες και να ζήσεις την αμήχανη σκηνή που όλοι σε κοιτούν, πλησίασε και ο monsieur σεκιούριτι θα σου ανοίξει για να περάσεις στην περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στο μπούγιο και την βιτρίνα για να κοιτάξεις με την ησυχία σου (;) την Madame Joconde στα μάτια! Όταν έχεις πάρει την δόση σου από Λούβρο (ή απλά κλείνει και πρέπει να φύγεις), στάσου μπροστά από την πύλη που υπάρχει και αν ο καιρός είναι αρκετά “καθαρός”, θα μπορέσεις να δεις από μέσα τις ευθυγραμμισμένες Place de la Concorde, Arc de Triomphe και Grande Arche de La Défense.

Το μπούγιο που λέγαμε!

         Συνεχίζοντας με τα μουσεία, υπάρχουν υπέρ-αρκετά για να δει κανείς. Αγαπημένο, καθαρά για λόγους προσωπικών προτιμήσεων, είναι το Musée d’Orsay (εννοείται προσβάσιμο), ενώ εάν θες κάτι πιο μοντέρνο το Centre Pompidou δεν θα σε απογοητεύσει. Εκτός από το ιδιαίτερο του κτίσματος και των εκθέσεων που φιλοξενεί, μπορείς να πας απλά για βόλτα, καθώς ανεβαίνοντας στον πάνω όροφο του κτηρίου βλέπεις πανοραμικά όλη την πόλη. Τώρα εάν δεν έχεις κέφι για μουσεία, η Παναγία των Παρισίων π.χ. είναι πάντα εκεί (και αν μείνεις λίγες μέρες θα σε βρεις συχνά να περνάς από αυτή). Δεν είναι εντελώς προσβάσιμη, αλλά μπορείς να μπεις στο εσωτερικό και να πάρεις μια γεύση από το σπίτι του Κουασιμόδο (“όόόταν ο ήλιος θα λάμψει…” :’) ).

Ο Σηκουάνας και η Παναγία των Παρισίων

          Αυτά ήταν τα βασικά TheTrawheeler και υπόλοιποι! Φτάνοντας λοιπόν στο τέλος της “ανασκόπησης”, γίνεται εύκολο να απαντήσω στο αρχικό ερώτημα. Πώς είναι λοιπόν να “μεταναστεύει” κανείς, έστω και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα; Ευτυχές. Μέρη είδες, γεύσεις δοκίμασες, εμπειρίες συνέλεξες κ.ο.κ. Τι όμως σου μένει; Ευγνωμοσύνη. Ασχέτως του εάν έχεις αναπηρία ή όχι, μια μετανάστευση προϋποθέτει τύχη και ανθρώπους που με τις ενέργειές τους (θετικές και αρνητικές) θα σου την επιτρέψουν. Ευτυχώς λοιπόν εγώ είχα την δικιά μου δόση των παραγόντων αυτών και εν τέλει, αυτό είναι που νομίζω θα θυμάμαι για πάντα. Ευκαιρία λοιπόν να το πω και από εδώ, merci beaucoup.

[R-slider id=”28″]

Αν θέλετε και εσείς να μοιραστείτε τις ταξιδιωτικές σας εμπειρίες στην σελίδα μου, στείλετε μου email στο info@thetrawheeler.com ή μήνυμα στο Facebook ή το Twitter