Κάνουμε σεφτέ στην στήλη Guest άρθρα με ένα πολύ καλό κείμενο από την φίλη μου Αντωνία Τρικαλιώτη για την αγαπημένη μου Βαρκελώνη (θα σας γράψω σύντομα και για την δική μου εμπειρία από εκεί). Καλή ανάγνωση!

“Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω αυτό το εγχείρημα με άλλη πόλη. Η αγαπημένη Βαρκελώνη δεν είναι η νο1 προσβάσιμη πόλη (αυτά θα τα βρεις σε πιο βόρεια κλίματα), είναι όμως αυτή που συνδυάζει ένα περισσότερο από ικανοποιητικό βαθμό προσβασιμότητας, ένα τεράστιο τουριστικό ενδιαφέρον κι ένα μεσογειακό ξέφρενο κλίμα, που θα σε κάνει να αισθανθείς σαν το σπίτι σου με το που πατήσεις εκεί τη ρόδα σου.

Πώς να φτάσεις εκεί, και πώς να κινηθείς μέσα στη πόλη

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, το πρώτο από τα πολλά καλά της Βαρκελώνης είναι οι απευθείας πτήσεις από Ελλάδα. Όταν είσαι χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου θες όσο το δυνατόν λιγότερα φορτώματα στο αεροπλάνο για να παραμείνει το αμαξίδιο σου in one piece και να μη μαζεύεις τα κομμάτια του. Όλες οι πληροφορίες που ακολουθούν αφορούν χρήστη ηλεκτροκίνητου αναπηρικού αμαξιδίου και μιλάνε για τη Βαρκελώνη του 2014. Το αεροδρόμιο El Prat της Βαρκελώνης είναι πολύ κοντά στην πόλη, κι αυτό που έχω συναντήσει μόνο εκεί είναι πως όταν αποβιβαστείς, αφού εξυπηρετηθείς από τους υπαλλήλους του αεροδρομίου, υπογράφεις πως όλα πήγαν καλά (ίσως αυτό να είναι σημάδι πως εκεί είναι πιο προσεκτικοί). Από εκεί υπάρχει αστικό λεωφορείο που σε πηγαίνει στο κέντρο της Βαρκελώνης στη πλατεία Καταλονίας, απ’ όπου μετά μπορείς να κινηθείς άνετα προς άλλα σημεία της πόλης. Τα αστικά είναι προσβάσιμα, ακόμα και οι στάσεις τους φαίνονται ειδικά διαμορφωμένες, αλλά προσωπικά δεν έτυχε να τα χρησιμοποιήσω μιας που με βόλευε το μετρό και τα ειδικά ταξί.

Ο άλλος τρόπος να φύγεις από το αεροδρόμιο είναι με ειδικό ταξί, όπου επιβιβάζεσαι καθισμένος στο αμαξίδιό σου. Η μόνη εταιρία τότε ήταν η TAXI amic.  Έχει πάρα πολλά οχήματα, στο καθένα χωράει ένας μόνο χρήστης αμαξιδίου και 2-3 καθισμένοι, πράγμα που ποικίλει από το αν έχεις αποσκευές. Τρόποι για να το καλέσεις: Μπορεί να το δεις τυχαία στον δρόμο σου μιας που κυκλοφορούν δεκάδες από αυτά, κι απλά να φωνάξεις «ταξίιιι». Πρωτόγνωρη εμπειρία για εμένα. Θα το αναγνωρίσεις εύκολα από τη πολυμορφικότητά του. Η τιμή του είναι η ίδια με κάθε συμβατικό ταξί. Μπορείς να κάνεις κράτηση online ή τηλεφωνικά αλλά δε γνωρίζω κατά πόσο συνεννοούνται στα αγγλικά αφού δε μου απάντησαν ποτέ σε email όπου τα έγραφα στα αγγλικά, σίγουρα όμως η ρεσεψιόν του ξενοδοχείου σου μπορεί να μεσολαβήσει. Δεν δέχονται κρατήσεις για να σε παραλάβουν από το αεροδρόμιο γιατί φοβούνται το ενδεχόμενο καθυστέρησης, όμως αυτό δε πρέπει να σε αγχώνει (γενικά στη Βαρκελώνη δε πρέπει τίποτα να σε προβληματίζει αφού όλοι έχουν διάθεση να συνεννοηθούν μαζί σου σε οποιαδήποτε γλώσσα και να σε εξυπηρετήσουν). Στην πιάτσα των ταξί στο αεροδρόμιο υπάρχουν υπάλληλοι που τους καλούν για σένα και σε μισή ωρίτσα είναι εκεί. Αν είσαι άτυχος και πέσεις σε ώρα που αρχίζουν ή τελειώνουν τα σχολεία θα περιμένεις αρκετά καθώς η συγκεκριμένη εταιρία μεταφέρει τους μαθητές με αναπηρία.

Για να κινηθώ μέσα στη πόλη μου αρκούσε το μετρό, που ενώ είναι πολύ παλιό έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να είναι προσβάσιμο, εκτός από κάποιους συγκεκριμένους σταθμούς κυρίως μιας γραμμής, υπάρχουν όμως χάρτες, όπως αυτός εδώ που βλέπεις ποιοι σταθμοί είναι προσβάσιμοι (κι όταν δείχνει ότι κάτι είναι προσβάσιμο το εννοεί!).

Πού να μείνεις

Το κέντρο της πόλης είναι υπέροχο και μπορεί να σου προσφέρει τα πάντα. Μέσα σε κοντινές -περπατήσιμες- αποστάσεις θα συναντήσεις αξιοθέατα, μουσεία, την παλιά συνοικία και τη παραλία. Ξεκινώντας τη βόλτα σου βλέπεις πως μετά από 200 μέτρα υπάρχει άλλο ένα σημείο ενδιαφέροντος κι όταν φτάσεις εκεί μετά από 300 ακολουθεί άλλο ένα, κι όταν φτάσεις εκεί μετά από 150 ακολουθεί άλλο ένα, οπότε αισθάνεσαι όπως όταν τρως πατατάκια και δε μπορείς να σταματήσεις και καταλήγεις στο να έχεις διανύσει 10 χιλιόμετρα σε μια μέρα και να μη το έχεις πάρει χαμπάρι. Βέβαια οι πεζοί συνταξιδιώτες σου θα το έχουν αισθανθεί (tip: πήγαινε με νέους για να αντέχουν), όπως και η μπαταρία σου που πρέπει να τη φορτίζεις κάθε βράδυ! Η πόλη όμως φροντίζει για τον περιπατητή αφού παντού θα βρεις εστιατόρια, καφέ και μπαράκια για να ξαποστάσεις. Η προσβασιμότητα των καταστημάτων είναι αντίστοιχη της Ελλάδας: σε λίγα θα μπορέσεις να μπεις μέσα αν δε μπορείς να ξεπεράσεις ούτε ένα σκαλοπάτι. Αυτό που σώζει την κατάσταση είναι ο τέλειος καιρός που τους περισσότερους μήνες σου επιτρέπει να κάθεσαι έξω (το καταχείμωνο δεν ενδείκνυται αφού θα έχανες τις ατέλειωτες βόλτες). Το πλακόστρωτο, όπου υπάρχει, δεν είναι ενοχλητικό, αλλά και εκεί που είναι υπάρχει ειδικός διάδρομος με σήμανση για χρήστες αμαξιδίων που είναι στρωμένος με πούπουλα για να μη ταλαιπωρείται ο πισινούλης μας.

Κι αφού κάνεις μια εξαντλητική πολύωρη βόλτα κι επισκεφθείς διάφορους χώρους, αισθάνεσαι την ανάγκη να επιστρέψεις στο ξενοδοχείο σου με επίγνωση ότι η πόλη θα παραμείνει ζωντανή μέχρι αργά τη νύχτα. Κι επειδή δε πρέπει να ζορίζεσαι, το καλύτερο είναι να ξαναβγείς κάπου τριγύρω τη νύχτα για ένα χαλαρωτικό ποτό (σανγκρία ή μοχίτο που είναι οι σπεσιαλιτέ τους), με σύμμαχο τον καιρό που σε ξελογιάζει. Οπότε ΠΡΕΠΕΙ να μένεις κάπου κεντρικά για να μη μπαίνεις στη διαδικασία μεταμεσονύχτιες ώρες να βρίσκεις τρόπους μετακίνησης προς και από το κέντρο. Αυτός ο παράγοντας μπορεί να σε κάνει να χάσεις τη νυχτερινή ζωή και επίσκεψη της Βαρκελώνης χωρίς νυχτοπερπάτημα είναι σα να πας εκεί και να μη δεις κανένα κτίριο του Gaudi. Οι τιμές των καταλυμάτων στο κέντρο είναι πιο τσιμπημένες, όμως υπάρχουν αξιοπρεπέστατα hostel με ειδικά δωμάτια, όπως και μια υποβαθμισμένη στη συνείδηση των τουριστών κεντρικότατη περιοχή, το Raval, δυτικά της κεντρικότερης – τουριστικότερης – υπερτιμημένης – όχι_και_τόσο_ενδιαφέρουσας οδού la Rambla. Και δε σου λέω να πας να μείνεις στα βάθη του Raval, αλλά πραγματικά το να μείνεις 200 μέτρα ανατολικά (στα καλόφημα) ή 200 μέτρα δυτικά (στα κακόφημα) της la Rambla πόση διαφορά μπορεί να έχει; Υπάρχει τέτοια αστυνόμευση που σε κάνει να αισθάνεσαι ασφαλής παντού.

Τι μπορείς να επισκεφθείς

Άγαλμα γάτας στην Rambla του Raval. Το λάτρεψε η Αντωνία. Πηγή φωτογραφίας

Κατ’  αρχήν, να διευκρινίσω πως η Βαρκελώνη προσφέρει δεκάδες επιλογές για τον τουρίστα. Οι πέντε μέρες που έμεινα εκεί φυσικά δεν ‘φτάσαν για να δω ή να κάνω όσα θα ήθελα, οπότε υποχρεωτικά διαμορφώνεις μια λίστα προτεραιοτήτων που βασίζεται στα γούστα τα δικά σου και της παρέας σου, στο χρόνο, τις αποστάσεις και τη προσβασιμότητα. Άρα αυτή η παράγραφος δεν είναι πλήρης, βασίζεται στα ενδιαφέροντα τα δικά μου και των συνταξιδιωτών μου κι ο σκοπός είναι απλά να πάρεις μια γεύση για να πατήσεις το κουμπάκι «κράτηση» που έχεις ανοιχτό στο φυλλομετρητή σου.

Όπως σε κάθε πόλη, υπάρχουν κι εδώ κάποια στανταράκια. Σίγουρα λοιπόν θα βολτάρεις στη Γοτθική συνοικία (ανατολικά της la Rambla), που ουσιαστικά είναι η παλιά τους πόλη -εκεί κάθε κτίριο είναι από μόνο του αξιοθέατο-. Μπορείς να πας όσο ανατολικά αντέχεις. Κάπου εκεί θα συναντήσεις και το μουσείο του Picasso, δε ξέρω όμως αν είναι προσβάσιμο γιατί το πέτυχα κλειστό. Είναι καλό να φας και να πιεις σ’ αυτές τις περιοχές παρά πάνω στη la Rambla που είναι πηγμένη στα τουριστομάγαζα με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Τη βόλτα στη la Rambla, που δεν έχω καθόλου σε εκτίμηση, όπως και να έχει δε θα τη γλυτώσεις, αφού για να πας οπουδήποτε στο κέντρο θα περάσεις από εκεί. Αν δε σε ενοχλούν λοιπόν τα μιλιούνια των τουριστών που μπορεί να βολτάρουν εκεί ακόμα και αναίτια, τα περίπτερα που πουλάνε σουβενίρ που αλλού θα βρεις φθηνότερα, τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος που η ποιότητα των προϊόντων τους είναι απλά «τουριστική», σίγουρα θα απολαύσεις τη βόλτα σου. Κατευθυνόμενος προς τη παραλία, κι ενώ είσαι ακόμη πάνω στην συμπαθέστατη la Rambla, θα βρεις καλλιτέχνες με ευφάνταστες μεταμφιέσεις για να φωτογραφηθείς μαζί τους (είναι must). Ενώ στην αντίθετη κατεύθυνση θα βρεις τη πλατεία Καταλονίας, με δεκάδες επιλογές για να φας και να πιεις. Και μιας που είμαι εκεί στα βόρεια της la Rambla, εκεί ψηλά στα δυτικά της θα βρεις την αγορά Boqueria, που ουσιαστικά είναι μια τεράστια λαϊκή με τρόφιμα που λειτουργεί κάθε μέρα. Ακόμα κι αν δεν είσαι φαν αυτών των πραγμάτων όπως εγώ, πρέπει να πας για να δεις τα χρώματά της και να δοκιμάσεις χυμό από τρελούς συνδυασμούς σπάνιων φρούτων.

Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα. Δε γίνεται να είσαι σε μια παραθαλάσσια πόλη και να μη κάνεις έστω μια βόλτα στη παραλία της. Στο τέλος λοιπόν της la Rambla (βλέπεις πως αυτή η οδός πάει και χώνεται παντού), θα δεις το άγαλμα του Κολόμβου που υποτίθεται πως δείχνει την Αμερική, αν και με τη χάλια προσανατολιστική μου ικανότητα κόβω το κεφάλι μου ότι δείχνει τη Σαλόνικα ή την Αφρική. Κι ενώ ο Κολόμβος έχει στο μυαλό του τον περίπλου, παρόλο που η καρδούλα του ζητάει τρίγωνα Πανοράματος, σαν άλλος αρχαίος ημών πρόγονος θα φωνάξεις «θάλαττα, θάλαττα». Σε εκείνο το ύψος (ή μήπως μήκος;) βρίσκεται μια πανέμορφη προβλήτα όπου αξίζει να χαλαρώσεις και να αγναντέψεις την υποτιθέμενη Αμερική. Εκεί βρίσκεται ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο (αλλά πραγματικά σε μια τέτοια πόλη, γιατί να κλειστείς εκεί μέσα;), αλλά και το ενυδρείο που είναι μεν προσβάσιμο κι έχεις έκπτωση λόγω αναπηρίας, αλλά αν δεν έχεις παιδιά, ούτε πώρωση με τα ψαρικά (εκτός από τα σερβιρισμένα με λαδολέμονο) δεν χάνεις και κάτι αν δε πας. Θλιβερό θέαμα αποτελούν οι αιχμάλωτοι πιγκουίνοι. Κι αφού τελειώσεις μ’ αυτό το απαίσιο μέρος, κινήσου προς τη Barceloneta, τη τεχνητή παραλία τους, που αφού είσαι Έλληνας δε θα τη ζηλέψεις, αλλά ο δρόμος για την Ιθάκη είναι όμορφος, άνετος, παραθαλάσσιος -ουσιαστικά διασχίζεις τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις-. Μπορείς να φας κάπου στη διαδρομή, προτίμησε τα θαλασσινά, μη ξεχάσεις να φας παέγια (ακόμα κι αν δε σ’ αρέσει το ρύζι) και πιες ζεστή σοκολάτα (όχι μαζί με τη παέγια, ακόμα κι αν δε σ’ αρέσει η σοκολάτα σε ρόφημα, εκεί δεν την κάνουν ακριβώς ρόφημα. Δε το χω δοκιμάσει αλλά μάλλον τρώγεται και με το κουτάλι αν είσαι επιδέξιος).

Μία λέξη θα σου πω και θα με καταλάβεις: Gaudi. Διάσημος αρχιτέκτονας που έχει δώσει το ύφος του σε πολλά σημεία της πόλης. Κάθε κτίριό του είναι ένα έργο τέχνης, και με μια απλή αναζήτηση στο google μπορείς να δεις ποια και πού βρίσκονται. Έχω την αίσθηση πως δεν είναι προσβάσιμα (εκτός από κάποια σημεία της Sagrada Familia), αλλά πρέπει να τα δεις έστω και απέξω. Μια καλή ιδέα για να δεις τα σημαντικότερα κτίριά του, αν είσαι στη Sagrada Familia και θες να επιστρέψεις στο κέντρο, είναι να κατέβεις στη στάση diagonal του μετρό και να διασχίσεις το paseig de Cracia ως την πλατεία Καταλονίας. Στη διαδρομή θα δεις τα Casa Milla και Batllo και όλες τις ακριβές φίρμες ένδυσης που θα βρεις τις ίδιες τιμές με την Ελλάδα. Το σημείο όπου μπορείς να ευχαριστηθείς Gaudi είναι το Park Guell, ένα χωριό που σχεδίασε ο Gaudi για να κατοικήσουν οι εύποροι της περιοχής αλλά και ο ίδιος. Μια ιδέα που απέτυχε και κατέληξε σε ένα επισκέψιμο πάρκο, τόσο εντυπωσιακό που θα σου κόψει την ανάσα. Αν δε θες να σου κοπεί και κυριολεκτικά η ανάσα μη πας ως εκεί χρησιμοποιώντας μόνο το metro,  αφού η κοντινότερη στάση είναι πολύ μακριά και η υπόλοιπη διαδρομή δεν έχει τουριστικό ενδιαφέρον, αλλά έχει δρόμους με απίστευτη κλίση. Υπάρχουν αστικά που πηγαίνουν ως την πόρτα του. Κι αφού φτάσεις εκεί κατάκοπος και πρέπει να περιμένεις αρκετή ώρα μέχρι να μπει το επόμενο γκρουπ, θα βρεθεί κάποιος υπάλληλος που θα σου πει ότι το πάρκο δεν είναι προσβάσιμο, παρόλο που εσύ μπαίνεις δωρεάν. Μη τον πιστέψεις! Υπάρχει προσβάσιμη διαδρομή μέσα στο πάρκο που είναι υπεραρκετή για να το δεις, ακόμα κι αν δε πάρεις οδηγίες τη βρίσκεις μόνος σου, αλλά και η βόλτα έξω από το πάρκο θα σε ανταμείψει αφού είναι σε ύψωμα και βλέπεις την πόλη πιάτο. Μιλώντας για υψώματα, υπάρχουν κι άλλα στην πόλη που μπορείς να πας, αλλά δεν είχα τον χρόνο να τα επισκεφθώ ώστε να προτείνω κάποιο συγκεκριμένο. Πίσω στο πάρκο υπάρχει το σπίτι του Gaudi που λειτουργεί ως μουσείο, αλλά το εσωτερικό του δεν είναι προσβάσιμο. Προσοχή, μη κάνεις τρέλες στα παγκάκια του πάρκου γιατί οι φύλακες παραμονεύουν.

Κάνε το χατίρι του άντρα της παρέας και δε θα βγεις χαμένη. Ο κάθε ποδοσφαιρόφιλος θα θέλει να επισκεφθεί το ναό της Barcelona F.C., το γήπεδο Καμπ Νου. Η ξενάγηση εκεί γίνεται στο μουσείο της ομάδας αλλά και σε σημεία της κερκίδας και των θεωρείων του τύπου. Επειδή με το αμαξίδιο έχεις πρόσβαση μόνο στο μουσείο και σε ένα ψιλοάθλιο σημείο της κερκίδας, το εισιτήριό σου είναι μειωμένο κι αφορά μη πλήρη ξενάγηση (tip: ο συνοδός σου μπορεί επίσης να εκδώσει τέτοιο εισιτήριο και να ξεναγηθεί πλήρως χωρίς εσένα. Αν επιμείνεις να αγοράσεις πλήρες εισιτήριο γι αυτόν, ο υπάλληλος στα εκδοτήρια θα σας κοιτάξει σα να είστε ανόητοι τουρίστες και δε θα χει άδικο). Από άποψη αρχιτεκτονικής το γήπεδο είναι αδιάφορο, αφού είναι αρκετά παλιό. Αν είσαι γυναίκα και δε σε συγκινούν ούτε τα έπαθλα που θα δεις στο μουσείο αλλά ούτε και η μπουτίκ της ομάδας, σίγουρα θα συγκινηθείς από το γεγονός ότι υπάλληλοι εκεί είναι οι πιο ωραίοι άντρες της Βαρκελώνης.

Νόμιζες πως θα το γλίτωνες αλλά θα σε πάω και στο Raval, τη κακόφημη κεντρική συνοικία που λέγαμε προηγουμένως. Ναι, στο Raval γίνονται διάφορες παράνομες συναλλαγές (απλά μην αγοράσεις τενεκεδάκια αναψυκτικών από πλανόδιους που θα βρεις εκεί, αλλά και σε τουριστικότερα σημεία), αν θέλεις όμως ένα πιο urban περιβάλλον απαλλαγμένο από τουρίστες και μπαράκια με πιο ψαγμένη μουσική ΠΡΕΠΕΙ να πας στη Rambla του Raval (αυτή που βλέπεις στη φωτογραφία). Αισθητικά είναι απείρως πιο όμορφη από τη la Rambla και κάπου εκεί υπάρχει ένα από τα λίγα προσβάσιμα μπαράκια, αλλά και βρώμικα με ασιατικό φαγητό που το ωράριό τους θα σου θυμίσει πατρίδα. Οι φίλοι μου τρώγαν κάθε νύχτα εκεί και χαίρουν άκρας υγείας. Διάβασα πως εκεί υπάρχουν πλέον γκαλερί σύγχρονης τέχνης και τα τελευταία χρόνια ανεβαίνει το πολιτισμικό ενδιαφέρον της περιοχής, όμως δεν την επισκέφθηκα ποτέ μέρα και δεν έχω άποψη.

Έχε υπόψη σου πως τα τουριστικά λεωφορεία που κάνουν περιήγηση στην πόλη μου είπανε πως είναι προσβάσιμα

Εν ολίγοις

Αν αναζητάς μια πόλη, όπου η προσβασιμότητα, οι καιρικές συνθήκες και η επικοινωνία δεν είναι ποτέ πρόβλημα. Μια όμορφη, ζωντανή και πολυπολιτισμική πόλη που όμως δε θα γευθείς το καθαρά ισπανικό κλίμα. Αναρίθμητα μουσεία, εντυπωσιακά κτήρια, οάσεις χαλάρωσης αλλά και ξέφρενης διασκέδασης, τότε αναζητάς τη Βαρκελώνη. Δε ξέρω αν σε έπεισα αλλά τώρα που τα θυμήθηκα ψήνομαι να ξαναπάω.

Αντωνία Τρικαλιώτη”

Αν θέλετε και εσείς να μοιραστείτε τις ταξιδιωτικές σας εμπειρίες στην σελίδα μου, στείλετε μου email στο info@thetrawheeler.com ή μήνυμα στο Facebook ή το Twitter