Την εποχή που ήμουν ακόμα μαθητής, συνηθιζόταν οι Γ’ τάξεις του λυκείου να πηγαίνουν στο τέλος της χρόνιας μια μεγάλη εκδρομή (5ήμερη ή 7ήμερη), είτε στο εξωτερικό είτε στην Ελλάδα (συνήθως σε νησί). Δεν ξέρω εάν και σήμερα με την κρίση συνεχίζεται αυτό, αλλά τότε ήταν κάτι σαν θεσμός. Εμείς είχαμε λοιπόν αποφασίσει ως τάξη, πως θέλαμε το ταξίδι μας να είναι στο εξωτερικό και το δίλλημα ήταν: Βαρκελώνη ή Πράγα;

Αν και είχα ψηφίσει την πρωτεύουσα της Τσεχίας, η πλειοψηφία προτίμησε εκείνη της Καταλονίας, οπότε πήγαμε στην Βαρκελώνη και πιστεύω πως αυτό εν τέλει μας βγήκε σε καλό. Η Πράγα όμως μου είχε μείνει απωθημένο και έτσι, δυο χρόνια μετά, πήρα έναν φίλο μου και πήγαμε. Ήταν το πρώτο μου τουριστικό ταξίδι στο εξωτερικό.

Την Πράγα πρέπει να την βολτάρεις

Το βασικό πράγμα που πρέπει κανείς να κάνει στην Πράγα είναι να την περπατήσει, αφού πρόκειται για μια πόλη-αξιοθέατο στο σύνολό της. Όπου και αν βρεθείς, νιώθεις πως μετέχεις σε ένα παραμύθι και όπου και αν κοιτάξεις, θαυμάζεις την πανέμορφη αρχιτεκτονική της. Ακόμη και τα μαγαζιά με τα σουβενίρ παραπέμπουν σε παραμύθι (μαριονέτες, μάγισσες κλπ).

Το ξενοδοχείο μου βρισκόταν σε κεντρικό σημείο και έτσι, πέρα από το να πάω από/προς το αεροδρόμιο, χρησιμοποίησα ελάχιστα τα μέσα μαζικής μεταφοράς (που άλλωστε πολλά δεν ήταν και πολύ προσβάσιμα), καθώς με τα πόδια μπορούσες να πας σχεδόν παντού. Το μόνο αρνητικό στην όλη υπόθεση είναι πως η Πράγα έχει πάρα πολύ πλακόστρωτο (ακόμη και τα πεζοδρόμια σε μερικά σημεία!), πράγμα που κάνει πιο κουραστική την βόλτα, ιδίως αν χρησιμοποιείς αμαξίδιο. Φυσικά σε πολλά σημεία, το πλακόστρωτο είναι αρκετά καλοφτιαγμένο οπότε κουράζεσαι λιγότερο. Όσο για τα πιο ζόρικα, η λύση είναι απλώς να κόψεις ταχύτητα. Έτσι, θα απολαύσεις και την πόλη καλύτερα!

Από τις αγαπημένες μου βόλτες (προσωπικά την έκανα 2-3 φορές με μικρές παραλλαγές στην βασική της διαδρομή) ήταν η διαδρομή  από την πλατεία της παλιάς πόλης μέχρι την πολύ γραφική γέφυρα του Καρόλου, όπου μπορείτε να θαυμάσετε, μεταξύ πολλών άλλων, τον ποταμό Μολδάβα (στην Τσεχία ονομάζεται Βλτάβα). Η γέφυρα μαζεύει, εκτός από πάρα πολλούς τουρίστες, πολλούς καλλιτέχνες του δρόμου όπως ζωγράφους και μουσικούς. Με την μουσική των δεύτερων πέρασα καμιά ώρα εκεί ένα απόγευμα, χαζεύοντας παράλληλα το μαγικό ηλιοβασίλεμα. Αξέχαστη στιγμή!

Μιλώντας για την πλατεία της παλιάς πόλης, αξίζει να αναφέρουμε τον πύργο του παλιού δημαρχείου με το περίφημο αστρονομικό ρολόι. Πρόκειται για ένα πραγματικό αριστούργημα και αποτελεί ένα από τα σύμβολα της Πράγας. Κάθε μια ώρα, από το πρωί ως το βράδυ, μπορείτε να θαυμάσετε, μαζί με το υπόλοιπο πλήθος, την παρέλαση των 12 αποστόλων (πρόκειται για ένα show με τις μικρές φιγούρες των αποστόλων που εναλλάσσονται). Ένα άλλο αξιοθέατο της πλατείας είναι η εντυπωσιακή εκκλησία της Παναγίας του Τυν με τα δίδυμα καμπαναριά της, ορατά από μακριά. Γενικά η πλατεία αυτή είναι ένα ωραίο μέρος για καφέ και όπως και να έχει δεν γίνεται να μην περάσει κάποιος από εκεί.

[R-slider id=”9″]

Κάστρο της Πράγας

Άλλο ένα must αξιοθέατο που πρέπει κάποιος να επισκεφθεί είναι το κάστρο της Πράγας. Βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου και είναι ορατό από πολλά σημεία της πόλης. Δεν είναι κάστρο με την αυστηρή έννοια του όρου, αλλά ένα σύμπλεγμα κτισμάτων. Για να φτάσεις υπάρχουν τουλάχιστον δυο εναλλακτικές διαδρομές. Εγώ από αλλού ανέβηκα (από ένα ήσυχο πλακόστρωτο δρομάκι) και από αλλού κατέβηκα (από ένα πιο ζωντανό και με μαγαζιά δρόμο). Και οι δυο διαδρομές είναι κάπως κουραστικές αλλά αξίζουν τον κόπο!

Σήμερα το κάστρο αποτελεί την έδρα του προέδρου της δημοκρατίας της Τσεχίας, ενώ σύμφωνα με το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες είναι το μεγαλύτερο αρχαίο κάστρο στον κόσμο. Στο ίδιο σύμπλεγμα βρίσκεται και ο επιβλητικός γοτθικός καθεδρικός ναός του Αγίου Βίτου. Είναι προσβάσιμος και αξίζει να μπει κανείς μέσα. Δίπλα υπάρχει και ένα μουσείο τέχνης, το οποίο τουλάχιστον τότε ήταν προσβάσιμο μόνο στο ισόγειο. Δεν ήταν κάτι το φοβερό πάντως.

[R-slider id=”10″]

Και άλλη τέχνη

Όπως ίσως καταλάβατε και από παλιότερα άρθρα μου, αγαπώ πολύ την τέχνη σε όλες της μορφές της. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην παρακολουθήσω μια παράσταση από το φημισμένο μαύρο θέατρο της Πράγας. Συγκεκριμένα, είδα το «Aspects of Alice» και ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που έκανα σε όλο μου το ταξίδι. Το συστήνω ανεπιφύλακτα!

Κάτι ακόμα που παρακολούθησα και συστήνω είναι η όπερα. Σε μια πόλη όπως η Πράγα, η όπερα είναι κάτι που σε τραβάει και δεν θες να το χάσεις, καθώς εντείνει ακόμη περισσότερο την αίσθηση του παραμυθιού. Το κτίριο της όπερας είναι από μόνο του ένα κόσμημα, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά και αναμφίβολα αξίζει να το επισκεφτεί κανείς.

Η εθνική πινακοθήκη της Πράγας είναι άλλος ένας παράδεισος για τους απανταχού φιλότεχνους. Αξίζει τόσο για το κτίριο (ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία της κεντρικής Ευρώπης) όσο και για τις συλλογές του (με έργα Τσέχων όπως ο αγαπημένος μου Άλφονς Μούχα, αλλά και ξένων όπως οι Πικάσο, Μονέ, Κλιμτ, Μιρό, Φαν Χοχ, Σεζάν κ.α.), μόνιμες και περιοδικές.

Και αφού είμαστε στα μουσεία, αξίζει να αναφέρω και την επίσκεψή μου στο μουσείο σοκολάτας. Μπορεί να μην ανήκει στα μουσεία τέχνης, αλλά η ζωντανή επίδειξη παρασκευής σοκολάτας που μπορείς να παρακολουθήσεις -και ύστερα να γευτείς- είναι σαν τέχνη!

[R-slider id=”11″]

Που άλλου πήγα                                                               

Γενικά στα ταξίδια μου προσπαθώ να βλέπω όσο περισσότερα πράγματα μπορώ και όσο πιο ιδιαίτερα είναι αυτά τόσο το καλύτερο. Στο πλαίσιο αυτό, έψαξα να δω (απ’έξω μόνο αν και πιθανώς είναι προσβάσιμο) το σπίτι που χορεύει, ή αλλιώς Fred and Ginger (από τους διάσημους χορευτές Fred Astaire και Ginger Rogers) μιας και όπως μπορείτε να δείτε στην φωτογραφία το κτίριο μοιάζει με ζευγάρι που χορεύει. Το σπίτι ήταν σχετικά κοντά με έναν βοτανικό κήπο που επίσης επισκέφτηκα, χωρίς όμως να είναι τίποτα το εξαιρετικό.

Μπορεί να ακουστεί λίγο μακάβριο, αλλά πήγα και σε δυο νεκροταφεία. Το ένα, ως μέρος της βόλτας μας στην εβραϊκή συνοικία, ήταν το παλιό εβραϊκό κοιμητήριο της Πράγας (ένα από τα μεγαλύτερα εβραϊκά κοιμητήρια της Ευρώπης) με τις ιδιαίτερες πέτρινες πλάκες. Το άλλο ήταν το κοιμητήριο του Βίσεχραντ (το οποίο μπορείς να πεις πως είναι το αντίστοιχο του δικού μας Α’ νεκροταφείου), στο οποίο έχουν ταφεί μερικές πολύ σημαντικές προσωπικότητες της Τσεχίας, όπως ο ζωγράφος Άλφονς Μούχα, οι συνθέτες Αντονίν Ντβόρζακ και Μπέντριχ Σμετάνα, ο ποιητής Γιαν Νερούδα (από τον οποίο ο Χιλιανός Πάμπλο πήρε το ψευδώνυμό του αργότερα) και πολλοί άλλοι. Και στα δυο νεκροταφεία αξίζει να πάει κανείς για ιστορικούς και όχι μόνο λόγους.

Μιας και ανέφερα το Βίσεχραντ, να πω πως αξίζει μια εκδρομή εκεί. Λέω εκδρομή γιατί είναι ελαφρώς έξω από την πόλη και θα περάσετε κάμποση ώρα εκεί, αλλά μην ανησυχείτε είναι εύκολα προσιτό με το μετρό. Πρόκειται στην ουσία για ένα φρούριο, χτισμένο σε έναν λόφο που βρίσκεται πάνω από τον Μολδάβα και, εκτός από το κοιμητήριο, αξίζει για τον περίπατο στο πάρκο του (όπου θα δείτε και μερικά υπαίθρια έργα τέχνης αλλά και την βασιλική των αγίων Πέτρου και Παύλου) και φυσικά για την υπέροχη θέα της Πράγας.

[R-slider id=”12″]

Και τώρα μερικά The Trawheeler trivia:

• Έχοντας πάει σε πάνω από 20 ευρωπαϊκές πόλεις, μπορώ να πω πως η Πράγα είχε το περισσότερο πλακόστρωτο από όλες. Φυσικά αυτό δεν είναι επ’ουδενί λόγος που θα με απέτρεπε από το να επισκεφθώ ένα μέρος, αλλά για κάποιους είναι μια σημαντική πληροφορία.
• Υπάρχει ένα πολύ ωραίο συμφωνικό κομμάτι του κλασικού Τσέχου μουσικοσυνθέτη Μπέντριχ Σμετάνα αφιερωμένο στον Μολδάβα. Πραγματικά αξίζει να το ακούσετε.
• Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν η ευγένεια του κόσμου αλλά και ο σεβασμός για τους πεζούς (π.χ. στο ιστορικό κέντρο υπήρχαν πολλά τραμ και πάντα σταματούσαν να περάσεις).
• Όπως και το Άμστερνταμ, έτσι και η Πράγα έχει πολλά και διαφορετικής φύσεως μουσεία. Αυτά είναι αρκετά οικονομικά, ωστόσο κάμποσα δεν είναι προσβάσιμα.
• Η κουζίνα της Πράγας μπορεί να μην είναι διάσημη, αλλά είναι πολύ νόστιμη, ενώ και οι μπύρες της είναι ξακουστές. Αυτό εδώ το μέρος έχει εξαιρετική κουζίνα και το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Εν κατακλείδι

Η Πράγα είναι ένας κοντινός και οικονομικός προορισμός. Μια πανέμορφη πόλη με πολλά πράγματα να κάνεις και να δεις. Αν είσαι χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου τότε ενδεχομένως να δυσκολευτείς λίγο, αλλά αν έχεις υπομονή θα τα καταφέρεις και θα περάσεις και καλά! Γενικά είναι ένα ταξίδι που αξίζει να κάνει κάποιος.