Το 2021 ήταν το Ευρωπαϊκό Έτος Σιδηροδρόμων, κάτι που δείχνει τη σημασία των τρένων για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το μέλλον της. Άλλωστε τα οφέλη του είναι πολλαπλά τόσο για τους ανθρώπους όσο και για το περιβάλλον. Επίσης, κάτι που είναι λιγότερο γνωστό, είναι η σημαντική συνεισφορά του σιδηροδρόμου στο εμπόριο και την μεταφορά αγαθών.

Έχοντας κατά νου τα παραπάνω, και όπως ενδεχομένως προσέξατε στο hashtag #EUYearofRail ή όσοι με ακολουθείτε, τίμησα τα τρένα δεόντως την χρόνια που φεύγει, ταξιδεύοντας με αυτά τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Πέρα από τα τρένα πάντως, έκανα και μερικά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα σχετικά με τα ταξίδια. Ας τα δούμε όλα πιο αναλυτικά.

Connecting Europe Express

Highlight της σεζόν δεν μπορεί να είναι άλλο από το Connecting Europe Express (CEE). Πρόκειται για την κύρια τρενο-πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκό Έτους Σιδηροδρόμων. Περιλάμβανε ένα ειδικά σχεδιασμένο τρένο (στην πραγματικότητα ήταν τρία τρένα, λόγω της διαφοράς εύρους των ραγών σε κάποιες χώρες, αλλά η πορεία ήταν συνεχόμενη οπότε μετράει για ένα) σε μια ανεπανάληπτη διαδρομή.  

Κυριολεκτικά ανεπανάληπτη, αφού δεν θα ξαναγίνει -τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον. Το CEE ξεκίνησε το ταξίδι του στις 2 Σεπτεμβρίου από τη Λισαβόνα και, αφού γύρισε σχεδόν όλη την ηπειρωτική Ευρώπη (26 χώρες), τερμάτισε στο Παρίσι στις 7 Οκτώβριου. Μιλάμε για ένα επικό και καθόλου εύκολο εγχείρημα, που απαιτούσε τη συνεργασία πολλών κυβερνήσεων και σιδηροδρομικών οργανισμών.

Σε αυτό λοιπόν το μοναδικό ταξίδι, είχα την τη χαρά και την τιμή (μιας και δεν μπορούσε να ανέβει ο καθένας) να προσκληθώ κι εγώ από την Κομισιόν, ως ένας από τους influencers -όπως μας αποκαλούσαν- που θα επιβιβαζόμασταν στο CEE σε κομμάτια της διαδρομής, θα καταγράφαμε την εμπειρία μας και θα την μοιραζόμασταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με σκοπό να ενημερώσουμε τον κόσμο για τα οφέλη του σιδηροδρόμου και να τον παρακινήσουμε να ταξιδέψει περισσότερο με αυτό. Εγώ, ως ο μοναδικός ανάπηρος influencer, είχα και τον πρόσθετο ρόλο να τονίσω την σημασία της προσβασιμότητας και της συμπερίληψης στο σιδηροδρομικό δίκτυο (παρεμπιπτόντως, ακόμα και το Connecting Europe Express δεν ήταν απολύτως προσβάσιμο, πράγμα που δείχνει πόση δουλειά χρειάζεται ακόμα να γίνει).

Παρ’όλο που το CEE πέρασε και από την Ελλάδα, η δική μου διαδρομή δεν ήταν εδώ τριγύρω, αλλά ξεκίνησε από το Μόναχο, κατέβηκε στην Ελβετία, ξαναγύρισε στη Γερμανία και ολοκληρώθηκε στο Βερολίνο. Συνολικά, σε τρεισήμισι μέρες πέρασα από πάνω από 10 πόλεις σε Γερμανία και Ελβετία -περισσότερη ώρα στο τρένο παρά εκτός- ενώ διανυκτέρευσα σε τέσσερις εξ αυτών (Μόναχο, Βέρνη, Φρανκφούρτη και Βερολίνο). Είδα απίστευτα τοπία, έκανα φίλους ενώ έπαιξα μέχρι και σκάκι! Πραγματικά εμπειρία ζωής, για την οποία φυσικά είμαι πολύ ευγνώμων αλλά και περήφανος που έζησα.

Μπορείτε να δείτε περισσότερα στη σελίδα μου στο Instagram, κυρίως στα stories highlights με την ονομασία CEE. Επίσης μερικές μαζεμένες φωτογραφίες υπάρχουν και στη σελίδα μου στο Facebook.

Ταξιδεύοντας με τρένο στην Ελλάδα

Με το τρένο να είναι τόσο βολικό και προσιτό, αλλά και αρκετά προσβάσιμο και στην Ελλάδα πλέον (αν και όχι όσο θα έπρεπε ακόμη), δεν μπορούσα παρά να κάνω και μερικά ταξίδια εντός συνόρων. Δεν σας κρύβω ότι μου καλάρεσε και θα τα συνεχίσω, ενώ ανυπομονώ να επεκταθεί το σιδηροδρομικό δίκτυο περισσότερο και να μπουν και άλλοι προορισμοί, μιας και αυτή τη στιγμή το μενού περιλαμβάνει ουσιαστικά τη διαδρομή Αθήνα – Θεσσαλονίκη, με τους ενδιάμεσους σταθμούς της (κυρίως στη Θεσσαλία, τουριστικά μιλώντας). Οπουδήποτε και αν πήγα πάντως, η εξυπηρέτηση στους σταθμούς κατά την επιβίβαση/αποβίβαση ήταν εξαιρετική και αυτό κάλο είναι να λέγεται.

Έχοντας πει αυτά, πήγα δυο φορές στη Θεσσαλονίκη, την οποία αγαπώ ιδιαίτερα και με χαρά διαπιστώνω ότι με τον καιρό γίνεται πιο προσβάσιμη. Η συμπρωτεύουσα πάντως μάλλον δεν με αγαπά εξίσου, αφού στο πρώτο ταξίδι μου έσκασε το λάστιχο, ενώ στο δεύτερο κάηκε το μοτέρ του αμαξιδίου μου. Ωστόσο εγώ δεν πτοούμαι και σίγουρα θα ξαναπάω!

Τα άλλα δυο ταξίδια μου με τρένο ήταν στη Θεσσαλία, και πιο συγκεκριμένα στην Καλαμπάκα το καλοκαίρι (ξανά στο πλαίσιο της συνεργασίας μου με την Κομισιόν για το Ευρωπαϊκό Έτος Σιδηροδρόμων), και στη Λάρισα πριν λίγες εβδομάδες. Και στα δύο πέρασα σούπερ, επισκέφτηκα αρκετά μέρη και έφαγα εξαιρετικά φαγητά. Περιττό να πω ότι εντυπωσιάστηκα θετικά από την πρόοδο στην προσβασιμότητα, όπως είχε γίνει και με την Κομοτηνή με τα Χανιά τις προηγούμενες χρονιές.

Η επαρχία προοδεύει, κάτι που με κάνει να χαμογελώ, αλλά και να αναρωτιέμαι τι κάνουμε εδώ στην Αθήνα, εκτός από μεγάλους περιπάτους και ακριβές γιορτινές φιέστες… Δήμαρχος δεν είμαι, αλλά ένας επαναπροσδιορισμός προτεραιοτήτων είναι απαραίτητος φρονώ.

Τι άλλο έκανα

Από το 2015 μέχρι σήμερα δεν υπήρξε χρόνια που να μην βρέθηκα στις Βρυξέλλες και αυτό ούτε ο Κόβιντ δεν μπορούσε να το εμποδίσει. Έτσι φέτος τον Οκτώβριο, μετά από ενάμιση χρόνο ξαναβρέθηκα σε μεγάλο συνέδριο με κόσμο, και παρά το αρχικό άγχος πήγε πολύ καλά. Οι Βρυξέλλες ήταν και το μοναδικό ταξίδι μου στο εξωτερικό πέρυσι, ακριβώς πριν ξεσπάσει η πανδημία.

Επιπρόσθετα, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με την Κομισιόν για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Προσβάσιμης Πόλης 2022 (το κέρδισε το Λουξεμβούργο), ενώ είχα και τη χαρά να μιλήσω ως καλεσμένος σε τρία podcasts (στο ένα μίλησα για τρένα, στο άλλο για το πως μπορεί ένας ανάπηρος να ταξιδεύει οικονομικά και στο τρίτο γενικά για εμένα και το The Trawheeler).

Μελλοντικά σχέδια

Η εμπειρία με την πανδημία, αλλά και γενικότερα με την ζωή ως τώρα, λέει πως όποτε κάνω μεγάλα σχέδια, αυτά είτε δεν πραγματοποιούνται, είτε αλλάζουν και γίνεται κάτι άλλο (μερικές φορές καλύτερο). Παρ’όλα αυτά, για να μην χαλάσει η παράδοση, θα αναφέρω μερικούς ταξιδιωτικούς μου στόχους για το 2022, και βλέπουμε πως θα πάει αυτό. Έχουμε και λέμε:

– Ένα ταξίδι στο εξωτερικό με τρένο, που θα συμπεριλαμβάνει τουλάχιστον τρεις χώρες

– Ένα ταξίδι εκτός Ευρώπης

– Ταξίδι στην Αλβανία (το χρωστάω καιρό)

– Ταξίδι σε πόλη/νησί/περιοχή της Ελλάδας που δεν έχω ξαναπάει

Συμπερασματικά

Φέτος ταξίδεψα πολλές ώρες με τρένα (περισσότερες απ’ ό,τι είχα συνολικά στα υπόλοιπα 32 χρόνια της ζωής μου) και δεν νομίζω ότι θα σταματήσω την ερχόμενη σεζόν. Ο σιδηρόδρομος είναι ίσως το αγαπημένο μεταφορικό μέσο των Ευρωπαίων, και σιγά σιγά ανεβαίνει και στην Ελλάδα (επιτέλους). Τώρα που όλο και περισσότεροι σταθμοί γίνονται προσβάσιμοι και το δίκτυο επεκτείνεται, το τρένο είναι μακράν ο πιο ασφαλής, άνετος και οικολογικός τρόπος να ταξιδέψει κανείς, οπότε το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Σε μελλοντικό άρθρο θα γράψω για τα τρένα και την όλη διαδικασία ταξιδιού και προετοιμασίας για χρήστες αμαξιδίου. Μέχρι τότε καλό υπόλοιπο γιορτών, με υγεία και προσοχή για να μπορούμε να ταξιδεύουμε και πάλι! Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ έχω πολλά σχέδια όπως είδατε!  

Γράψτε μου στα σχόλια ή με μήνυμα σε Facebook, Twitter και Instagram (και εννοείται ακολουθήστε με εκεί και καλέστε και τους φίλους σας να το κάνουν, αν θέλετε) για το πώς ήταν η δική σας χρονιά και τα πλάνα σας για το 2022!