Πριν από έναν χρόνο βρέθηκα στη Βουδαπέστη, συμμετέχοντας σε ένα youth training. Αν και έμεινα εκεί έξι μέρες, είχα ελεύθερη, για να εξερευνήσω την πόλη (για την οποία συνεχώς άκουγα καλά λόγια), μόνο τη μιάμιση από αυτές. Διάβασε παρακάτω για τα μέρη που πρόλαβα να επισκεφτώ και για τις γενικότερες εντυπώσεις μου.

Οι πόλεις μες στην πόλη

Η Βουδαπέστη έχει την ιδιαιτερότητα να αποτελεί ουσιαστικά συγχώνευση ορισμένων άλλων παλιών πόλεων που βρίσκονταν στην περιοχή. Πιο συγκεκριμένα, το 1873 η Βούδα, η Όμπουντα (παλιά Βούδα) και η Πέστη ενώθηκαν και δημιουργήθηκε η σημερινή πόλη. Η Βούδα βρίσκεται δυτικά του Δούναβη, ενώ η Πέστη στην ανατολική όχθη του διάσημου ποταμού, ο οποίος ως υδάτινο σύνορο εξακολουθεί να χωρίζει την Βουδαπέστη στα δύο.

Πέρα όμως από το γεωγραφικό κομμάτι, οι δύο μεριές έχουν και άλλες διαφορές μεταξύ τους. Η Βούδα χαρακτηρίζεται από λόφους, ηρεμία και φυσικά την υπέροχη θέα. Αντίθετα, η πιο πυκνοκατοικημένη και επίπεδη Πέστη είναι γεμάτη ζωντάνια, μπαρ, καφέ και εστιατόρια, ενώ διαθέτει και περισσότερα αξιοθέατα. Όπως και να’χει, και οι δύο είναι πανέμορφες και πρέπει να πάει κάποιος για να έχει μια πλήρη εικόνα της πόλης. Άλλωστε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς οι αποστάσεις εξανεμίζονται και δεν υπάρχει δυσκολία.

Αν κι εγώ έμενα σε έναν από τους λόφους της Βούδας, μιας και εκεί βρίσκεται το European Youth Centre (το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι σούπερ από όλες τις απόψεις, έχει φανταστική θέα, ενώ είναι και απολύτως προσβάσιμο), αν είσαι ΑμεΑ και δεν τα πας καλά με τις ανηφοροκατηφόρες, σε συμβουλεύω να μείνεις στην flat Πέστη. Εξάλλου εκεί υπάρχουν και περισσότερα πράγματα να δεις και να κάνεις. Στη Βούδα μπορείς να αφιερώσεις μια-δυο, το πολύ, μέρες και θα είσαι οκ.

Μια σύντομη βόλτα

Δεδομένου ότι ο διαθέσιμός μου χρόνος για βόλτες ήταν μόλις ένα απόγευμα και μία μέρα (η τελευταία), έπρεπε να δω που θα ήθελα να πάω, τι βόλευε από πρακτικής άποψης (απόσταση, ΜΜΜ, προσβασιμότητα κλπ) και να κάνω τις αντίστοιχες επιλογές. Ήταν ξεκάθαρο πως θα έβλεπα μόνο ένα μικρό κομμάτι της πόλης, οπότε έπρεπε να διαλέξω ποιο και μερικοί ντόπιοι φίλοι μου με βοήθησαν σε αυτό. Ευτυχώς για τον καιρό δεν χρειάστηκε να ανησυχώ, μιας και ήταν σαν της Ελλάδας: ηλιοφάνεια και ζέστη συνεχώς.

Το ελεύθερο απόγευμα μου λοιπόν, αποφάσισα να πάω μια σχετικά κοντινή βόλτα, η οποία δεν θα απαιτούσε πολλή ώρα, αλλά ούτε και την χρήση μέσων μεταφοράς. Αυτή περιλάμβανε περίπατο από το Youth Centre ως το Κοινοβούλιο της Ουγγαρίας, με ενδιάμεση στάση στο νησάκι της Μαργαρίτας.

Αφού κατέβηκα τον λόφο που μέναμε, σε δέκα λεπτά ήμουν στη γέφυρα της Μαργαρίτας. Οι γέφυρες γενικότερα αποτελούν σημείο αναφοράς για την πόλη, καθώς εκτός από τον σημαντικό ρόλο που έχουν, να ενώνουν την Βούδα με την Πέστη, έχουν και ιδιαίτερη αισθητική αλλά και ιστορική αξία. Η πιο διάσημη και όμορφη είναι η «αλυσιδωτή γέφυρα», που ήταν και η πρώτη που ένωσε τις δυο πλευρές στα μέσα του 19^ου αιώνα. Αν και αποτελεί αξιοθέατο από μόνη της, δεν την είδα από κοντά μιας και δεν έτυχε να βρεθώ εκεί τριγύρω. Η γέφυρα της Μαργαρίτας πάντως μου φάνηκε ιδιαίτερα εντυπωσιακή, ενώ το σχήμα της (δεν είναι ευθεία!), αλλά και το γεγονός πως ενώνεται με νησί, την κάνουν πιο ξεχωριστή. Περιττό να πω πως σε οποιοδήποτε σημείο της και να σταθείς (637,5μ μήκος και 25μ πλάτος), οποιαδήποτε ώρα και σε οποιαδήποτε κατεύθυνση να κοιτάξεις, η θέα είναι πάντα απολαυστική!

Το νησάκι της Μαργαρίτας, ένα μακρόστενο νησάκι (2,5χλμ μήκος, 500μ πλάτος) στη μέση του Δούναβη, είναι ένα εξαιρετικά δημοφιλές μέρος ανάμεσα στους τουρίστες, αλλά και στους κατοίκους της Βουδαπέστης, οι οποίοι λατρεύουν να το επισκέπτονται για να ξεσκάσουν με μια χαλαρή βόλτα, για ρομαντικό ραντεβού, αλλά και για διάφορες εκδηλώσεις που κατά καιρούς διεξάγονται εκεί.

Αρχικά γνωστό ως το νησί των κουνελιών, καθώς εκεί υπήρχαν πολλά κουνέλια, το νησί πήρε το σημερινό του σχήμα τον 19^ο αιώνα με την ένωση τριών μικρότερων νησιών και το σημερινό του όνομα από την πριγκίπισσα (κόρη του βασιλιά Μπέλα IV) και μοναχή Αγία Μαργαρίτα που έζησε σε μοναστήρι στο νησί. Ανάμεσα στα σημερινά μνημεία του νησιού βρίσκονται τα ερείπια του μοναστηριού, καθώς και άλλων θρησκευτικών κτιρίων, τα οποία κυριάρχησαν στο νησί μέχρι τον 16^ο αιώνα. Κατά την τουρκική κατοχή, οι μοναχοί και οι μοναχές έφυγαν και το νησί μετατράπηκε σε χαρέμι, ενώ αργότερα το νησί έγινε θέρετρο για τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους του βασιλιά. Σήμερα λειτουργεί ως πάρκο ψυχαγωγίας και αναψυχής, ενώ στεγάζει διάφορα αθλητικά κέντρα, πισίνες κλπ. Είναι καταπράσινο, με πολλά λουλούδια, ιδανικό για jogging ή ποδήλατο, καθώς τα αυτοκίνητα απαγορεύονται (εκτός από ένα λεωφορείο). Highlight του νησιού είναι το μουσικό σιντριβάνι με νερά που «χορεύουν» ρυθμικά. Αυτός ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους που πήγα και χαίρομαι που βρέθηκα εκεί την σωστή ώρα (απόγευμα) για να το απολαύσω!

Φεύγοντας από το νησί κατευθύνθηκα προς το επιβλητικό κοινοβούλιο της Ουγγαρίας (το τρίτο μεγαλύτερο κοινοβούλιο του κόσμου). Το κτίριο βρίσκεται στις όχθες της Πέστης, αλλά η καλύτερη του θέα είναι από την μεριά της Βούδας, ιδιαίτερα το βράδυ που είναι φωτισμένο εντυπωσιακά. Χρειάστηκαν 17 χρόνια για να χτιστεί και είναι εμπνευσμένο από το παλάτι του Westminster του Λονδίνου. Μεταξύ άλλων, το κτίριο έχει σκάλες συνολικού μήκους 20χλμ και 691 αίθουσες, νούμερα αν μη τι άλλο εντυπωσιακά! Μιας και είχε βραδιάσει δεν μπήκα μέσα, αλλά ακόμα και έτσι μπόρεσα να θαυμάσω την μεγαλοπρέπειά του.

[R-slider id=”17″]

Μια τεράστια ευθεία

Την τελευταία μου μέρα, που ήταν ολόκληρη ελεύθερη, αποφάσισα να πάω κάπου πιο μακριά. Πιο συγκεκριμένα, ύστερα και από σχετικές συζητήσεις με ντόπιους, αποφάσισα πως θα πάω στην Πέστη, που έχει και περισσότερες επιλογές από την Βούδα. Έτσι κατέβηκα τον λόφο στον οποίο έμενα, πήρα το προσβάσιμο αστικό λεωφορείο (το μόνο μέσο μεταφοράς που χρησιμοποίησα κατά την διαμονή μου, πέρα από το ειδικό ταξί από/προς το αεροδρόμιο) και βρέθηκα στην λεωφόρο Andrassy.

Γνωστή και ως η ουγγρική Champs Elysees (η Bουδαπέστη συχνά αποκαλείται «το Παρίσι της ανατολής», αν και τον συγκεκριμένο τίτλο τον μοιράζεται με αρκετές ακόμη πόλεις ανά τον κόσμο), η Andrassy είναι αναγνωρισμένη ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO (ένα από τα πολλά που έχει η πόλη). Κομψότατη, μεγάλη και ιστορικά σημαντική λεωφόρος με πολλά κτίρια μοναδικής αρχιτεκτονικής. Εκεί βρίσκονται μερικά από τα πιο ακριβά μαγαζιά και σπίτια της πόλης (πρεσβείες, ακριβές μάρκες, ιδιωτικές βίλες, εστιατόρια κλπ) και στο τέλος της η διάσημη Πλατεία Ηρώων.

Κατέβηκα σχετικά νωρίς από το λεωφορείο, ώστε να πάρω μια χορταστική «δόση» από την Andrassy, και πήγα πεζός ως την πλατεία. Η λεωφόρος είναι σίγουρα όμορφη και επιβλητική, αλλά και αρκετά πιο ήσυχη από ό,τι περίμενα. Παρ’όλα αυτά, πρέπει να ομολογήσω πως δεν τρελάθηκα. Τα ακριβά brands ένδυσης και υπόδησης δεν με ενδιαφέρουν, ενώ μαγαζιά με σουβενίρ, τοπικά προϊόντα κλπ δεν έβρισκες ούτε για δείγμα. Είναι χαρακτηριστικό πως ήθελα να πάρω κάποιο τοπικό δώρο για τα γενέθλια μιας καλής μου φίλης και δεν είχα από που (τελικά τα κατάφερα στο αεροδρόμιο). Από την άλλη, όταν μπήκα σε ένα κατάστημα τύπου mall, αισθανόμουν ότι βρίσκομαι 30 χρόνια πίσω. Επιχείρησα να μπω και στο ξακουστό κτίριο της όπερας, όμως δεν φαινόταν ιδιαίτερα προσβάσιμο. Έπρεπε να μπει κάποιος μέσα και να ρωτήσει για τυχόν πτυσσόμενη ράμπα ή καμιά «κρυφή» είσοδο, αλλά δεν μπήκαμε στην διαδικασία με την μητέρα μου. Κάτσαμε πάντως σε ένα εστιατόριο με τοπική κουζίνα, όπου φάγαμε πολύ νόστιμα πιάτα (μεταξύ των οποίων την παραδοσιακή σούπα Goulash) και πολύ οικονομικά μάλιστα. Γενικά η Βουδαπέστη είναι μια πόλη η οποία ενδείκνυται για budget travel.

Όπως έγραψα και προηγουμένως, η λεωφόρος Andrassy καταλήγει στην Πλατεία Ηρώων, την μεγαλύτερη και πιο εντυπωσιακή πλατεία της Βουδαπέστης. Επιβάλλεται να την επισκεφθεί κανείς. Στο κέντρο της δεσπόζει το Μνημείο της Χιλιετίας, το οποίο ανεγέρθηκε το 1896 για τον εορτασμό των χιλίων χρόνων της Ουγγαρίας και αποτελείται από μια στήλη στη το άγαλμα του αρχάγγελου Γαβριήλ στην κορυφή της, πλαισιωμένη στα πλάγια από αγάλματα σημαντικών ανδρών της ιστορίας της χώρας. Πρέπει να παραδεχτώ πως κάποια από τα αγάλματα αυτά ήταν από τα πιο όμορφα που έχω δει ποτέ μου!

Όπως συνήθως συμβαίνει με τις σημαντικές πλατείες, έτσι και η Πλατεία Ηρώων αποτέλεσε/αποτελεί το επίκεντρο πολλών συγκεντρώσεων και ιστορικών γεγονότων. Από την μία της πλευρά είναι η λεωφόρος Andrassy, στα πλάγια την περιβάλλουν ορισμένα σημαντικά κτίρια, όπως το μουσείο καλών τεχνών και απέναντι το μουσείο σύγχρονης τέχνης (έξω από το οποίο πέτυχα μια ορχήστρα να παίζει υπέροχη μουσική) και μπροστά από την Andrassy, σε μια νοητή ευθεία, βρίσκεται το Πάρκο της Πόλης, στο οποίο εννοείται ότι πήγα.

Το Πάρκο της Πόλης λοιπόν, είναι ένα πολύ ωραίο και μεγάλο αστικό πάρκο, στο οποίο αξίζει να πας. Σε αυτό θα βρεις μια τεχνητή λίμνη με ένα εντυπωσιακό σιντριβάνι, η οποία το καλοκαίρι προσφέρεται για βαρκάδα και τον χειμώνα για πατινάζ. Γύρω από την λίμνη έκανα την βόλτα μου, μαζί με αρκετούς ντόπιους και τουρίστες και μετά απόλαυσα ένα παγωτό σε ένα καφέ στις όχθες της. Εκτός από την λίμνη, μέσα στο πάρκο υπάρχουν κάμποσα σημαντικά αξιοθέατα, όπως ο διάσημος ζωολογικός κήπος της Βουδαπέστης, τα περίφημα ιαματικά λουτρά Szechenyi, το μουσείο μεταφορών, ένα λούνα παρκ, το θρυλικό εστιατόριο Gundel, το κάστρο Vajdahunyad κ.α.. Από αυτά, επέλεξα μια βόλτα γύρω από τα διάφορα κτίσματα του κάστρου, αλλά δεν μπήκα μέσα σε κάποιο. Το κάστρο χτίστηκε το 1896 και σχεδιάστηκε έτσι ώστε να παρουσιάζει ορισμένα διάσημα κτήρια από διάφορα σημεία του Βασιλείου της Ουγγαρίας. Η ιδιαιτερότητά του έγκειται στο γεγονός πως αφού περιέχει σχέδια από διαφορετικές εποχές, είναι ένα κράμα διαφορετικών αρχιτεκτονικών στιλ, πράγμα ιδιαιτέρως εντυπωσιακό. Στα υπόλοιπα μέρη του πάρκου δεν είχα χρόνο να πάω αυτή τη φορά, αλλά ίσως έχω κάποια ευκαιρία στο μέλλον. Από εκεί γύρισα με τα πόδια/αμαξίδιο πίσω στο Youth Centre, πράγμα που δείχνει πως οι αποστάσεις δεν είναι χαοτικές.

[R-slider id=”18″]

Και τώρα μερικά The Trawheeler trivia:

• Η Βουδαπέστη έχει περίπου 1,7 εκατομμύρια κατοίκους και είναι μια από τις μεγαλύτερες πόλεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση (χωρίς να υπολογίζονται τα προάστια).
• Ο Δούναβης είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της Ευρώπης (μετά τον Βόλγα). Αποτελεί σημείο αναφοράς για την πόλη, η οποία αποκαλείται και «Βασίλισσα του Δούναβη».
• Η πάπρικα αποκαλείται ως το «εθνικό» μπαχαρικό της Ουγγαρίας. Εννοείται πως αγόρασα μερική!
• Η Βουδαπέστη είναι η πρωτεύουσα των σπηλαίων. Είναι η μόνη πρωτεύουσα στον κόσμο που έχει φυσικές σπηλιές σημαντικού μεγέθους και μήκους κάτω από τα κτίρια και τους δρόμους της.
• Δίπλα από το ποτάμι, στην μεριά της Πέστης, περνάει το κίτρινο τραμ (διαδρομή νούμερο 2), που ανακηρύχθηκε από το περιοδικό National Geographic ως η πιο γραφική διαδρομή τραμ της Ευρώπης.
• Η πόλη είναι παγκοσμίως διάσημη για τα ιαματικά της λουτρά. Τα Szechenyi είναι τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη, με την θερμοκρασία των νερών να φτάνει τους 74˚C. Υπάρχουν και προσβάσιμα λουτρά για ΑμεΑ.
• Το αεροδρόμιο της Βουδαπέστης δεν έχει και την καλύτερη φήμη μεταξύ των ταξιδιωτών με αναπηρία, ειδικά αυτών με ηλεκτροκίνητα αμαξίδια. Έχω ακούσει αρκετές φορές παράπονα από φίλους μου, ενώ προσωπικά έπρεπε να κάτσω σχεδόν δύο ώρες σε αμαξίδιο του αεροδρομίου (πράγμα επίπονο), μιας και δεν μου επέτρεψαν να καθίσω στο δικό μου για την ώρα πριν μπω στο αεροπλάνο.

Συνοψίζοντας

Στην Βουδαπέστη πίσω από οτιδήποτε και να κοιτάξεις κρύβεται μια σημαντική ιστορία. Μαγυάροι βασιλείς, Αψβούργοι αυτοκράτορες, Οθωμανοί κατακτητές, κομμουνιστικό καθεστώς έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της ταυτότητας της πόλης. Μια γοητευτική ταυτότητα που σου βγάζει ιστορικότητα, μεγαλοπρέπεια, παραμύθι, ρομαντισμό και μια κοσμοπολίτικη αύρα. Ωστόσο καμιά φορά νιώθεις πως η πόλη έχει μείνει λίγο πίσω. Παρ’όλα αυτά, υπάρχουν πολλά μέρη που δεν πρόλαβα να δω και για αυτό μπορεί στο μέλλον να ξαναέρθω. Σε συμβουλεύω το ίδιο να κάνεις κι εσύ!