Στα τέλη Γενάρη πέταξα στα Τίρανα και από εκεί, αφού διέσχισα την μισή Αλβανία προς βορρά με αμάξι, κατέληξα στην Ποντγκόριτσα, την πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου. Παρόλο που έγινε από ανάγκη, γιατί δεν βόλευε το αεροπλάνο, αυτό το roadtrip ήταν μια ωραία εμπειρία που δεν είχα προσχεδιάσει. Στα Τίρανα, παρεμπιπτόντως, είχα την ευκαιρία να βρεθώ για πρώτη φορά το περσινό καλοκαίρι.

Σε αυτό το άρθρο μοιράζομαι μαζί σας την εμπειρία μου και από τις δύο αυτές Βαλκανικές πρωτεύουσες. Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον μιας και δεν συγκαταλέγονται στους συνήθεις ταξιδιωτικούς προορισμούς μας, και ας είναι τόσο κοντά μας.

Από τα Τίρανα στην Ποντγκόριτσα οδικώς

Πριν από οποιοδήποτε αεροπορικό μου ταξίδι τσεκάρω πάντα κάμποσα πράγματα, αλλά δύο είναι τα βασικά: πρώτον, αν υπάρχουν απευθείας πτήσεις για τον προορισμό που με ενδιαφέρει (πολύ σημαντικό για την ασφάλεια του αμαξιδίου μου, που με κάθε πτήση αποκομίζει και μερικά αναμνηστικά κουσούρια) και δεύτερον, ποιος είναι ο τύπος του αεροπλάνου που πετάει εκεί, καθώς σε μερικά δεν χωράει το αμαξίδιο μου στον αποθηκευτικό χώρο των αεροπλάνων – εκεί όπου μπαίνουν οι αποσκευές (εδώ ένα πολύ χρήσιμο άρθρο με τις διαστάσεις της πόρτας του αποθηκευτικού χώρου διάφορων τύπων αεροπλάνων).

Την ίδια διαδικασία ακολούθησα και όταν έμαθα πως ήταν να πάω στην Ποντγκόριτσα για ένα συνέδριο. Απευθείας πτήσεις υπήρχαν, αλλά μόνο μια φορά την εβδομάδα, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να μείνω εκεί πολύ περισσότερο από όσο χρειαζόταν. Επίσης, όσες πτήσεις υπήρχαν ήταν με μικρά ελικοφόρα αεροπλάνα (λόγω της μικρής απόστασης και της ακόμα πιο μικρής ζήτησης). Δεν μου έκανε λοιπόν αυτή η συνθήκη, οπότε έπρεπε να βρω άλλον τρόπο να πάω (ή να παραιτηθώ και να μην πάω, πράγμα που όμως δεν είναι του χαρακτήρα μου). Οι πτήσεις με ανταπόκριση πάλι δεν ήταν μια καλή λύση για διάφορους λόγους, οπότε αποφάσισα να ρωτήσω τους διοργανωτές του event αν θα δέχονταν να πετάξω στα Τίρανα, που είναι σχετικά κοντά και τα είχα δοκιμάσει πριν μερικούς μήνες, και να στείλουν οδηγό να με πάρει με το ειδικό αμάξι τους από εκεί (και πίσω μετά). Εκείνοι δέχτηκαν και έτσι προέκυψε μία ωραία εμπειρία.

Στις περίπου τρεις ώρες (επί δύο) που διήρκησε αυτό το roadtrip -που ομολογώ πότε δεν φαντάστηκα ότι θα κάνω-, είχα την ευκαιρία να δω μια διαφορετική όψη της Αλβανίας (και σε μικρότερο βαθμό του Μαυροβουνίου), με τη φύση της, τα χωριά της και γενικά την επαρχία της. Δυστυχώς, ήταν στην καρδιά του χειμώνα, οπότε έχασα την ευκαιρία να θαυμάσω ένα τοπίο πράσινο και ανθισμένο. Παρόλα αυτά, υπήρχε μια ομορφιά στην διαδρομή και μια μελαγχολία μιας άλλης εποχής ίσως.

Κεφαλαίο προσβασιμότητα

Όπως υποθέτω μπορείτε να μαντέψετε, η προσβασιμότητα σε αυτές τις χώρες –και γενικότερα στη βαλκανική γειτονιά μας- είναι ένα ζητούμενο και σίγουρα χρειάζεται δουλειά. Παρόλα αυτά, αφού εγώ, ένας χρήστης βαριού και ασήκωτου ηλεκτροκίνητου αμαξιδίου, τα κατάφερα, τότε σίγουρα ένα ταξίδι εκεί είναι εφικτό. Θέλει όμως προγραμματισμό και πιθανώς κονέ, για το θέμα της μεταφοράς.

Τα Τίρανα δεν διαθέτουν προσβάσιμα μέσα μεταφοράς ούτε ειδικό ταξί, από όσα έμαθα, κι εγώ μπόρεσα να κινηθώ από/προς το αεροδρόμιο με ιδιωτικό ειδικό αμάξι φίλου φίλης. Μπερδεμένα πράγματα… Η πόλη ωστόσο είναι μια χαρά, σίγουρα όχι χειρότερα από τις ελληνικές, με ράμπες σε πολλά πεζοδρόμια, ποδηλατόδρομους (σχεδόν πάντα πολύ χρήσιμοι και για χρήστες αμαξιδίου) και μια γενική άνεση. Μπορεί τα ΜΜΜ να μην είναι προσβάσιμα (με εξαίρεση ίσως λίγα), αλλά στην πραγματικότητα δεν τα χρειάστηκα αφού τα Τίρανα είναι σχετικά μικρή πόλη και τη γυρνάς εύκολα πεζός. Εγώ τουλάχιστον όπου ήθελα να πάω πήγα, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.

Στη Ποντγκόριτσα υπάρχουν μερικές επιλογές για ειδικό ταξί, μεταφορά με ΜΜΜ κλπ, αλλά είναι περιορισμένες και, όπως και στα Τίρανα, δεν τις χρειάζεσαι πραγματικά αφού η πόλη δεν είναι τόσο τεράστια και περπατιέται-ρολάρεται χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Επίσης, και εδώ υπήρχαν ράμπες και κάποιοι ποδηλατόδρομοι, οπότε γυρνούσες άνετα. Και όταν χρειάστηκε, περισσότερο λόγω καιρού και όχι αποστάσεων, μετακινήθηκα με το ειδικό αυτοκίνητο του οργανισμού που διοργάνωσε το event που συμμετείχα.

Τίρανα

Τα Τίρανα, όπως ίσως θα θυμάστε, ήταν ένας προορισμός που ήθελα πολύ να επισκεφτώ, οπότε μόλις οριστικοποιήθηκε η συμμετοχή μου σε μια εκδήλωση, φρόντισα να κλείσω διαμονή για δύο επιπλέον μέρες, ώστε να τα γνωρίσω λίγο καλύτερα. Και δεν το μετάνιωσα!

Τα Τίρανα είναι μια ταχέως αναπτυσσόμενη πόλη, με μοντέρνους ουρανοξύστες δίπλα σε παλιές πολυκατοικίες και τζαμιά/εκκλησίες, αρκετό πράσινο, πολλή ζωντάνια (δεν ήταν τυχαία η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα νεολαίας για το 2022) και πολλά μαγαζιά με ωραία vibes. Είναι μια «ευρύχωρη» πόλη, που την κυκλοφορείς άνετα και με πολλές επιλογές 24/7 για διασκέδαση και φαγητό. Εγώ πήγα Ιούνιο, που είναι από τους καλύτερους μήνες για να την επισκεφτείς.

Μου άρεσε γενικά η βόλτα στην πόλη, με τα διάσπαρτα έργα τέχνης εδώ και εκεί (από γκράφιτι ως σχέδια καρτούν σε κουτιά της αντίστοιχης ΔΕΗ), τα ελληνικά που ακούς ανά πάσα στιγμή και τις άπειρες μερσεντές (τόσες ούτε στη Γερμανία δεν συναντά κανείς!). Αλλά ας αναφέρω και μερικά συγκεκριμένα σημεία που ξεχώρισα: Πρώτο και καλύτερο το μεγάλο πάρκο των Τιράνων, μια απέραντη έκταση πράσινου και τεχνητής λίμνης, που εφάμιλλή της δεν έχουμε στην καρδιά ελληνικής πόλης. Εννοείται ότι είναι και από τα αγαπημένα σημεία των ντόπιων για μια μικρή απόδραση και επαφή με τη φύση. Γενικά δεν λείπει το πράσινο από την πόλη, πράγμα που την καθιστά ακόμα πιο φιλική για να ζήσει κανείς εκεί. Παρεμπιπτόντως, στις ιδιαίτερες εμπειρίες μου ήταν και μια προσβάσιμη κούνια σε ένα άλλο, μικρότερο, πάρκο. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΑΝΕΒΗΚΑ!

Δεύτερο σημείο, η εντυπωσιακή και τεράστια κεντρική πλατεία ή πλατεία Σκεντέρμπεη, με το άγαλμα του εθνικού ήρωα της χώρας, του Γεώργιου Καστριώτη Σκεντέρμπεη στο κέντρο, τον πύργο του ρολογιού δίπλα στο τζαμί, την όπερα και κάμποσα ακόμα μεγαλόπρεπα κτίρια. Από εκεί μπορείτε να καταλήξετε σε διάφορα ενδιαφέροντα μέρη, ανάλογα με την κατεύθυνση που θα επιλέξετε. Τέλος, ως ποδοσφαιρόφιλος δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στο εντυπωσιακό και υπερσύγχρονο γήπεδο που φιλοξένησε και τον πρώτο τελικό του Europa Conference League, το Arena Kombëtare, που σίγουρα αξίζει να δείτε, ασχέτως αν σας αρέσει η μπάλα ή όχι. Είναι και ωραία γειτονιά εκεί γενικότερα. Στα αξιομνημόνευτα επίσης, είναι που γνώρισα και τον δήμαρχο της πόλης και συζητήσαμε για το πως αυτή θα γίνει πιο συμπεριληπτική κλπ. Ωραίος τύπος με εξαιρετικά αγγλικά οφείλω να πω.

Ποντγκόριτσα

Στην Ποντγκόριτσα τώρα (που λεγόταν Τίτογκραντ παλιότερα, για τους λάτρεις της ιστορίας), είχα και πάλι ελεύθερο χρόνο, αλλά πήγα μες την καρδιά του χειμώνα οπότε οι βόλτες ήταν περιορισμένες, μιας και δεν τα πάω καλά με το κρύο. Σε γενικές γραμμές πάντως πρόλαβα να πάρω μια τίμια γεύση από την πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, μια πόλη με σαφώς λιγότερα αξιοθέατα από τα Τίρανα (δεν συγκαταλέγεται στις κύριες τουριστικές ατραξιόν τις χώρας άλλωστε). Επίσης μια πόλη που ακόμα προσπαθεί να εκμοντερνιστεί αρχιτεκτονικά, χωρίς όμως να ξεχώρισα κάποιο κτίριο κλπ. Το αντίθετο μάλλον, σε πολλά σημεία της ένιωσα ότι έκανα βόλτα στην ιστορία.

Η Ποντγκόριτσα είναι μια ήρεμη πόλη, χωρίς τη ζωντάνια και τις επιλογές των Τιράνων, και μου θύμησε λίγο τη Σόφια. Με εντυπωσίασε ιδιαίτερα ο καθεδρικός ναός Αναστάσεως του Κυρίου, ιδιαίτερα στο εσωτερικό του, αλλά και η γέφυρα Millennium (που δεν είναι αλλά φέρνει λίγο σε έργο του Καλατράβα), από τα κύρια τουριστικά αξιοθέατα της πόλης, με την οποία μπορεί κανείς να περάσει τον ποταμό Μοράτσα και να θαυμάσει τα περίφημα βουνά του ΜαυροΒΟΥΝΙΟΥ στο βάθος (ακόμα και η λέξη Ποντγκόριτσα σημαίνει «κάτω από το λόφο/βουνό»). Άλλο ένα αξιοθέατο είναι ο οθωμανικός πύργος του ρολογιού. Ένα καφεδάκι στη σκιά του επιβάλλεται. Και μιας και είπα για καφέ, εννοείται και εδώ –όπως και παντού στα Βαλκάνια- τρως εξαιρετικά!

Συμπερασματικά

Στην Ελλάδα έχουμε το συνήθειο να υποβιβάζουμε στη σφαίρα του υπανάπτυκτου το 80% των χωρών παγκοσμίως και οπωσδήποτε όλες τις γειτονικές μας χώρες. Ομολογώ ότι η Ποντγκόριτσα δεν με ενθουσίασε (ίσως την πέτυχα σε χειμερία νάρκη μες το καταχείμωνο), παρ’όλα αυτά είχε μια δική της ομορφιά που δεν αξίζει να αγνοηθεί. Όσο για τα Τίρανα, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, πέρασα σούπερ και μου άρεσαν πολύ! Σίγουρα θέλω να ξαναπάω και τα συστήνω ανεπιφύλακτα!

Εσείς έχετε πάει σε κάποια απ’ τις δύο; Αν ναι, γράψτε μου στα σχόλια ή με μήνυμα σε Facebook, Twitter και Instagram (και εννοείται ακολουθήστε με εκεί και καλέστε και τους φίλους σας να το κάνουν, αν θέλετε) για το πώς σας φάνηκαν; Αν όχι, θα θέλατε να πάτε; Ελπίζω αφού διαβάσατε το άρθρο μου η απάντηση να είναι θετική!

Υ.Γ. Μερικές ακόμα φωτογραφίες!