Πριν λίγες εβδομάδες βρέθηκα στο Ντίσελντορφ για ένα μεγάλο συνέδριο με θέμα το παιδί, την νεολαία και το μέλλον τους (μάθετε περισσότερα εδώ και εδώ). Στον ελεύθερό μου χρόνο προσπάθησα να επισκεφτώ την πόλη και να τη γνωρίσω λίγο καλύτερα.

Αυτό που κάνω πάντα πριν από ένα ταξίδι είναι να ψάχνω στο ίντερνετ πληροφορίες για το μέρος που πρόκειται να πάω και να φτιάχνω μια λίστα στο μυαλό μου με τα μέρη που θέλω να δω και τα πράγματα που θέλω να κάνω. Στα μη τουριστικά ταξίδια, που ο ελεύθερος χρόνος είναι περιορισμένος, αν καταφέρω να κάνω έστω και τα μισά από τα πράγματα της λίστας μου, είμαι ευχαριστημένος. Έτσι έγινε και στο Ντίσελντορφ.

Όταν κοιτάς από ψηλά

Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν έφτασα στην πόλη ήταν να πάω στο ξενοδοχείο και να τακτοποιηθώ. Αμέσως μετά, μιας και ήταν ακόμα σχετικά νωρίς και ο καιρός ωραίος, είπα να βγω για μια βόλτα.

Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο και μη γνωρίζοντας ακόμη την περιοχή (μέναμε κοντά στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό), αποφασίσαμε να κινηθούμε σε μια από τις κατευθύνσεις που μας πρότεινε η κοπέλα στην ρεσεψιόν, χωρίς πολύ συγκεκριμένο προορισμό. Καθώς προχωρούσαμε εντοπίσαμε από μακριά το Rheinturm (πύργο του Ρήνου ή αλλιώς, πύργο των τηλεπικοινωνιών) και αποφασίσαμε για αρχή να πάμε εκεί.

Χάρη στο ύψος του (240,5 μέτρα), ο πύργος είναι ορατός από πολλά σημεία της πόλης. Μιας και ήταν το νο1 στην λίστα μου, ήθελα να μπω και μέσα για να ανέβω στο παρατηρητήριο, στα περίπου 170 μέτρα ύψος, και να θαυμάσω περιμετρικά την θέα της πόλης, του Ρήνου, αλλά και την δύση του ηλίου. Έτσι ανεβήκαμε, με την θέα να μας δικαιώνει (και να δικαιολογεί το κάπως «τσιμπημένο» εισιτήριο). Όσο για την πρόσβαση, αυτή υπάρχει αλλά από την πίσω πόρτα. Χτυπάς το κουδούνι, έρχεται ένας υπάλληλος και σε συνοδεύει. Επίσης, υπάρχει η δυνατότητα να πιεις ή να φας κάτι όσο απολαμβάνεις τη θέα, εγώ όμως δεν το έκανα και ύστερα από λίγη ώρα (για τις απαραίτητες φωτογραφίες) κατέβηκα για να συνεχιστεί η περιπλάνηση.

[R-slider id=”7″]

Rheinuferpromenade (προμενάδα στον Ρήνο)

Βγαίνοντας από τον Πύργο του Ρήνου αφήσαμε πίσω μας το Medienhafen (λιμάνι των μέσων ενημέρωσης – έχει ορισμένα πολύ ιδιαίτερα από αρχιτεκτονικής άποψης κτίρια, τα οποία δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω από κοντά) και κατευθυνθήκαμε κατά μήκος του ποταμού με κατεύθυνση την παλιά πόλη. Είναι μια βόλτα που πρέπει κανείς να κάνει αν βρεθεί στο Ντίσελντορφ, ενώ μπορεί να πιει και έναν καφέ στα διάφορα μαγαζάκια, χαζεύοντας τη θέα και τους περαστικούς. Εκτός από τουρίστες, εκεί βγαίνουν για περίπατο και πολλοί ντόπιοι, απολαμβάνοντας ένα παγωτό ή μια μπύρα στο χέρι. Υπήρχαν επίσης και αρκετά παιδιά που έπαιζαν, μιας και ο άπλετος χώρος ευνοεί κάτι τέτοιο.

Μύρισε Ελλάδα

Μια μέρα πριν φύγω, βρήκα λίγο χρόνο για μια βόλτα στο Altstadt, την παραδοσιακή παλιά πόλη του Ντίσελντορφ. Εκεί, θα περνούσαμε από την πλατεία Marktplatz, όπου βρίσκεται το εμβληματικό άγαλμα του Jan Wellem. Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου υπήρχε μια μεγάλη φωτογραφία του αγάλματος αυτού, οπότε ήθελα να το δω και από κοντά.

Φτάνοντας λοιπόν στην πλατεία, βλέπω παντού ελληνικά σημαιάκια και περίπτερα με ελληνικά προϊόντα, ακούω τον κόσμο να μιλάει ελληνικά, ενώ στο βάθος μια οικεία γυναικεία φωνή τραγουδάει γνωστά διαχρονικά ελληνικά τραγούδια. Ήξερα πως στην πόλη υπάρχει μεγάλη ελληνική κοινότητα, αλλά αυτό δεν το περίμενα ποτέ!

Πέτυχα το πρώτο Griecheland Festival, που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στο Ντίσελντορφ, και η φωνή που άκουγα από την σκηνή ήταν της Φωτεινής Δάρρα. Μπορεί εν τέλει να μην περιεργάστηκα και πολύ καλά το άγαλμα, αφού υπήρχαν ένα κάρο περίπτερα και κόσμος μπροστά του, αλλά το όλο σκηνικό αποτέλεσε μια αστεία νότα στο ταξίδι μου και δύσκολα θα το ξεχάσω.

Skytrain

Ένα από το πράγματα που ήταν ψηλά στην λίστα μου αναφορικά με το Ντίσελντορφ, ήταν να κάνω μια βόλτα με το skytrain (είναι σαν το μετρό, αλλά αντί να πατάει στο έδαφος αιωρείται πάνω από αυτό), καθώς ήταν μια εμπειρία που δεν έχω ξαναζήσει και υπάρχει σε πολύ λίγα μέρη. Τελικά τα κατάφερα την τελευταία μέρα! Διαβάστε εδώ το άρθρο μου τόσο για το skytrain, όσο και για τα άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς της πόλης, που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Και τώρα μερικά The Trawheeler trivia:

• Το Ντίσελντορφ είναι μία από τις πλουσιότερες πόλεις της Γερμανίας. Είναι πρωτεύουσα του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας και το όνομα της πόλης προέρχεται από τον ποταμό Ντίσελ, ο οποίος διασχίζει την πόλη.
• Το Ντίσελντορφ έχει το τρίτο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της Γερμανίας, το οποίο συνδέεται με την Ελλάδα και με απευθείας πτήσεις.
• Λένε πως στο Ντίσελντορφ υπάρχει το μακρύτερο μπαρ του κόσμου! Όχι κυριολεκτικά, αλλά επειδή στην περιοχή του Altstadt βρίσκονται μαζεμένα πάνω από 300 μπαρ, μπυραρίες, κλαμπ κλπ.
• Η πόλη διαθέτει την Königsallee (λεωφόρος του βασιλιά), η οποία είναι μια παγκοσμίου βεληνεκούς λεωφόρος με όλα τα γνωστά μαγαζιά και τους πιο γνωστούς οίκους μόδας. Παράδεισος για ψώνια, αν διαθέτεις το ανάλογο πορτοφόλι. Προσωπικά, απλά έκανα ένα σύντομο πέρασμα, σχεδόν τυχαία.
• Το συνέδριο που παρακολούθησα διεξήχθη στο διεθνούς φήμης εκθεσιακό κέντρο “Messe“, το οποίο λένε πως διαθέτει μία από τις καλύτερες συνεδριακές υποδομές στον κόσμο.
• Ένα από τα σύμβολα του Ντίσελντορφ είναι η ρόδα. Όχι αυτή των αυτοκινήτων, αλλά η γυμναστική ρόδα που κάνει κάποιος. Αποτελεί μία από τις παλιότερες παραδόσεις της πόλης και μπορείς να δεις σχετικά αγάλματα σε πολλά σημεία της. Διαβάστε εδώ περισσότερα.
• Το 2011 διεξήχθη στην πόλη ο 56^ος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision, με νικήτρια χώρα το Αζερμπαϊτζάν.
• Το ταξίδι στο Ντίσελντορφ ήταν το πρώτο μου για το 2017.

 [R-slider id=”8″]

Εν κατακλείδι

Αυτό που αποκόμισα στο τέλος, ήταν το γεγονός πως μπορεί το Ντίσελντορφ να μην είναι η ομορφότερη πόλη της Γερμανίας, μπορεί να μην είναι η πιο προσβάσιμη, μπορεί να μην έχει άπειρα πράγματα να κάνεις (όχι ότι βαριέσαι κιόλας), αλλά σίγουρα είναι μία ιδιαίτερη πόλη. Το αν αξίζει να την επισκεφτείτε ή όχι, καλύτερα να το κρίνετε οι ίδιοι και με βάση τα όσα διαβάσατε παραπάνω.