Μετά από αρκετό καιρό έχουμε νέο ποστ στην στήλη Guest άρθρα, με ένα ιδιαίτερο κείμενο για μια ιδιαίτερη πόλη, το Παλέρμο της Ιταλίας (κάτι μου λέει ότι θα ξαναακούσουμε για την χώρα σύντομα 😉 ). Γράφει ο φίλος Στέλιος Κυμπουρόπουλος. Καλή ανάγνωση!

Ήταν Μάης όταν την κοίταξα για πρώτη φορά μέσα στα μάτια. Έλαμπαν και ήταν όλο υποσχέσεις ζωής! Μου είπε ότι της αρέσουν τα ταξίδια, άλλωστε μόλις είχε επιστρέψει από ένα τέτοιο. «Θα κάνουμε μαζί πολλά» της υποσχέθηκα. Ο καιρός περπάτησε πολλές εποχές από τότε και η υπόσχεση ακουμπισμένη σε κάποιο συρτάρι αναμνήσεων και αναγκών. Όχι ξεχασμένη αλλά τοποθετημένη με ευλάβεια για την κατάλληλη στιγμή.

«Πάμε στο Παλέρμο» μου ψελλίζει χαρούμενα το τελευταίο χειμωνιάτικο πρωινό του Νοεμβρίου. Μα εγώ ξέρω μονάχα το παιγνίδι “Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο” και μετά κενό, γιατί να τρέχουμε εκεί κάτω χειμωνιάτικα; «Γιατί θα είμαστε τέσσερις νύχτες μαζί» μου αποκρίθηκε αυθόρμητα γουρλώνοντας τα υπέροχα μάτια της. Η πονηρή ήθελε να με κλέψει από την μονοτονία της καθημερινότητάς μου και είχε ανακαλύψει κόστος απευθείας πτήσης με Ryanair Αθήνα-Παλέρμο μονάχα 24€ μαζί με την επιστροφή. Ξεροκατάπια στο πρώτο άκουσμα αυτού του ονόματος φοβούμενος τις υπηρεσίες, αλλά το δέλεαρ της τιμής ήταν μεγάλο. Θα μου επέτρεπε να πάρω και προσωπικό βοηθό, για τη δική μου υποστήριξη χωρίς να επιβαρύνω τη γλυκιά μου κοπέλα στην εκεί υποστήριξή μου. Είναι αρχή μου… άλλο σχέση, άλλο προσωπική διαβίωση! Αυτά τα δυο πρέπει να διαχωρίζονται.

Και η στιγμή φτάνει. 8 Ιανουαρίου, 07:30 η ώρα αναχώρησης από το Ελευθέριος Βενιζέλος της Αθήνας για Παλέρμο. Είμαστε λίγο καθυστερημένοι. Η διαδρομή για την πύλη εξόδου από το χώρο Check-in μεγάλη, όπως μεγάλη ήταν και η αγωνία μου για τις ημέρες που θα ακολουθούσαν για τα “πως” που θα κάνουν όσο γίνεται καλύτερο το ταξίδι μας. Τελικά, έγινε η επιβίβαση και για τους δυο μας. Και το αναφέρω έτσι γιατί για εμένα προσωπικά πρόκειται για έναν κλασσικό τρόπο ταλαιπωρίας εισόδου και εξόδου στο και από το αεροπλάνο (βλ. βίντεο παραδείγματα από άλλους ταξιδιώτες με αναπηρία). Αλλά αυτή είναι η ζωή και δε θα με σταματήσει από το να ταξιδεύω.

Άποψη μέσα από το αεροπλάνο λίγο μετά την απογείωση

Τα πράγματα δεν ήταν τόσο άσχημα συγκρίνοντας με την τελευταία φορά που είχα ταξιδέψει με Ryanair πριν από 4 χρόνια. Η ύπαρξη, μου έμοιαζε λίγο πιο ανθρώπινη αφού ταξιδεύαμε με καινούργιο, πιο κομψό αεροπλάνο. Το διαπίστωσε και η συντροφιά μου, αλλά εκείνη δεν έδωσε ουσιώδη σημασία αφού ξεκινούσε να μεθάει από το ταξίδι. [ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Όντως πουλάνε ξυστό κατά τη διάρκεια της πτήσης.]

Ράμπα από το τραίνο που καλύπτει το κενό στην αποβάθρα και το συρμό

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Παλέρμο, με το όνομα Falcone Borcellino, κανείς μπορεί να φτάσει στην πόλη του Παλέρμο με τρεις διαφορετικούς τρόπους:

1. Με ταξί → ακριβή επιλογή (γύρω στα 80€, αλλά είναι άγνωστο για το αν υπάρχουν προσβάσιμα ταξί)
2. Με πούλμαν → καλή επιλογή χωρίς όμως να υπάρχει προσβασιμότητα σε αναπηρικό αμαξίδιο
3. Με τραίνο (σαν τον ελληνικό προαστιακό Αθήνα-αεροδρόμιο) → με περίπου 6€/άτομο φτάνετε στο κέντρο της πόλης (Palermo Central). Το καλό με αυτό το μέσο είναι ότι η προσβασιμότητα με αμαξίδιο είναι πολύ εύκολη αφού το τραίνο βγάζει σε κάθε πόρτα ράμπα που καλύπτει το μεγάλο κενό στην αποβάθρα.

Μέσα από το τραίνο, κοιτάζοντας το διάδρομο… βρείτε το βαγόνι με την τουαλέτα!

Τελικά, διαλέξαμε το τραίνο και σε 25’ ήμασταν στην πόλη, όχι στο κέντρο που θέλαμε αλλά λίγους σταθμούς πιο πριν από εκεί που επιθυμούσαμε… από λάθος μας! Αναζητώντας τις διαθέσιμες λύσεις (λεωφορείο και τραμ) αφού δε θέλαμε να περιμένουμε για το επόμενο τραίνο καταλήξαμε στη χρήση λεωφορείου. Να σημειωθεί πως το Παλέρμο διαθέτει ένα σύγχρονο δίκτυο τραμ, το οποίο δεν εξυπηρετεί ιδιαίτερα με τις θέσεις που είναι ανεπτυγμένο. Βέβαια, γα τους επισκέπτες που τους εξυπηρετεί είναι απολύτως προσβάσιμο.

Δίκτυο τραμ

Εκτός, από το τραμ υπάρχουν και άλλα μέσα με το συνδυασμό των οποίων, μπορείτε να φτάσετε οικονομικά στον επιθυμητό προορισμό.

Συνολική απεικόνιση Μέσων Μαζικής Παλέρμο

Δείγμα ράμπας

Τα λεωφορεία του Παλέρμο είναι όπως τα ελληνικά. Δηλαδή μια χειροκίνητη ράμπα βγαίνει από τη μεσαία πόρτα καθυστερώντας κατά τη διαδικασία επιβίβασης και αποβίβασης όλους τους επιβάτες, μαζί με αυτούς και εσένα. Μια ράμπα που σίγουρα δυσκολεύει την ανάβαση ενός ηλεκτροκίνητου αμαξιδίου λόγω της μεγάλης τη κλίσης. Τουλάχιστον, όσες φορές χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω το λεωφορείο, οι οδηγοί συνήθως ήταν πολύ εξυπηρετικοί.

Μετά τη λάθος στάση του τραίνου και αφού βρήκαμε τη σωστή γραμμή λεωφορείου για το ξενοδοχείο μας κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Επιβίβαση και 11 στάσεις μέχρι το ξενοδοχείο ακολούθησαν εξερευνώντας πολύ αδρά την πόλη. Τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας μετά από μια μικρή αυτόκλητη ταλαιπωρία και το ξενοδοχείο φάνηκε μπροστά μας. Eurostars Centrale Palace, μια μικρή πολυτέλεια στο κέντρο της πόλης. Ένα αρχοντικό που έγινε ξενοδοχείο ήταν ο χώρος που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες ημέρες, που βρίσκεται στην κεντρική και πεζοδρομημένη οδό Vittorio Emanuele.

Πρόσοψη ξενοδοχείου Eurostars Centrale Palace

Ένα απολύτως προσβάσιμο ξενοδοχείο που φαίνεται από την είσοδο αφού μια πολύ καλή ράμπα επενδύει το χώρο. Η καλύτερη όμως έκπληξη ήρθε αργότερα με το προσβάσιμο δωμάτιο που είχα ζητήσει ήδη από την κράτηση. Δεν περίμενα ποτέ δωμάτιο ξενοδοχείου να διαθέτει δυο μπάνια (ένα προσβάσιμο και ένα μη) για να καλύπτει κάθε ανάγκη. Βέβαια, τα ιδανικότερο θα ήταν να υπήρχε ένα κοινό μπάνιο, αλλά από τη στιγμή που μιλάμε για παλιό αρχοντικό νομίζω πως βρέθηκε η καταλληλότερη δυνατή λύση.

Πλακόστρωτο

Κι άλλο πλακόστρωτο

Τα ταξιδιωτικά αφέθηκαν στο δωμάτιο και έφτασε η ώρα για την πρώτη εξόρμηση στην πόλη. Για χρήστη αναπηρικού αμαξιδίου και ιδιαίτερα ενός χειροκίνητου, το ιστορικό κέντρο της πόλης δεν είναι εύκολο να το διαβείς λόγω της αρχιτεκτονικής του εδάφους με τα μεγάλα διάκενα μεταξύ των πλακών. Σιγά σιγά μετά την περιπλάνηση, φτάσαμε στο Cioccolateria Lorenzo για τον πρώτο καπουτσίνο του ταξιδιού που μαζί με άλλες γλυκιές λιχουδιές γέμισαν τα στομάχια μας με ιταλικές πρώτες πρωινές γεύσεις. Για την είσοδο υπάρχει το ένα σκαλοπάτι του πεζοδρομίου και ένα μικρό που χρειάζεται λίγη βοήθεια για να μπεις στο μαγαζί. Το μαγαζί, όπως και τα περισσότερα φαγάδικα στο Παλέρμο, διαθέτει προσβάσιμη τουαλέτα.

Στο παλιό λιμάνι του Παλέρμο

Οι Falcone και Borcellino σε απεικόνιση σε τοίχο κτιρίου

Η ώρα είχε φτάσει μεσημέρι και ο ήλιος ήταν από τις λίγες ημέρες που ήταν ζεστός. Επόμενη στάση Porta Felice και στη συνέχεια περίπατο στο παλιό λιμάνι με τα ιδιωτικά σκάφη. Απέναντι από αυτό το λιμάνι βρίσκεται ένα τεράστιο graffiti που απεικονίζει τους Falcone και Borcellino που έχουν δώσει το όνομα τους στο αεροδρόμιο του Παλέρμο, δυο νομικοί που έδωσαν τη ζωή τους για να πολεμήσουν τη σικελική μαφία. Τελικά, δολοφονήθηκαν το 1992 με διαφορά θανάτου 57 ημερών. Αξίζει μαζί τους μια φωτογραφία!

Ο περίπατος συνεχίστηκε και η βόλτα κατέληξε στο τελευταίο αξιοθέατο της ημέρας, το Teatro Massimo Vittorio Emanuele, το μεγαλύτερο λυρικό θέατρο της Ιταλίας. Εδώ να σημειωθεί ότι τα πεζοδρόμια του Παλέρμο δεν έχουν πολύ καλή αρχιτεκτονική και προσβασιμότητα για τα αναπηρικά αμαξίδια. Αυτό σημαίνει ότι ενώ αρκετά πεζοδρόμια εμφανίζουν καλή κλίση χωρίς σκαλοπατάκι στο τέλος, παρουσιάζεται το φαινόμενο η μια πλευρά να έχει ράμπα ενώ η απέναντι να απουσιάζει ή να βρίσκεται σε άλλο σημείο και να χρειαστεί να το ψάξεις. Καλό βόλι!

Η επιλογή εισόδου και η πορεία προς τα εκδοτήρια για τα αμαξίδια

Σχετικά με το Teatro Massimo αξίζει η επίσκεψή του ακόμα και αν δεν έχει παράσταση με την είσοδο με ξενάγηση (στα ιταλικά δυστυχώς) να κοστίζει 5€/άτομο. Η είσοδος στο προαύλιο χώρο για εμάς τους χρήστες αμαξιδίου γίνεται από τα δεξιά και ακολουθώντας το στενό εξωτερικό δρομάκι βρίσκεστε στην αριστερή πλευρά του κτηρίου που είναι και η είσοδος.

Από το εσωτερικό του Teatro Massimo εν ώρα προβών

Είσοδος ταβέρνας με ένα μικρό σκαλοπάτι και δυο πιο ψηλά σκαλοπάτια στο πεζοδρόμιο εκατέρωθεν της εισόδου

Η νύχτα όντως άρχισε να πέφτει στο Παλέρμο και με την αγκαλιά της κοντά μου ξεκινήσαμε το δρόμο για λίγο ξεκούραση, φρεσκάρισμα και έξοδο για φαγητό. Ακολουθήσαμε το μεγάλο δρόμο Maqueda που τις βραδινές ώρες μετατρέπεται σε τεράστιο πεζόδρομο με εμπορικά μαγαζιά και φαγάδικα για μια γρήγορη στάση. Όμως για εμάς η πείνα είχε εμφανιστεί δυναμικά. Ακολουθώντας μια πορεία 1,5 χλμ. φτάσαμε στο Osteria Lo Bianco με φαγητά τοπικής σικελικής κουζίνας για να απολαύσουμε καινούργιες γεύσεις. Ταβέρνα, με παραδοσιακή διακόσμηση στο εσωτερικό της και φαγητά που τελικά δε γέμιζαν τους κάλυκες της γλώσσας θα έβαζα μια βαθμολογία 7,5/10. Μια γενικότερη συμβουλή… αν βρεθείτε ποτέ στη Σικελία, και γενικότερα στην Ιταλια, να προσέχετε τα ωράρια λειτουργίας των καταστημάτων και εστιατορίων γιατί μπορεί να μείνετε χωρίς φαγητό (σας μιλάω εκ πείρας). Για παράδειγμα, το συγκεκριμένο μαγαζί έκλεινε στις 22:30 (όντως έκλεισε). Η επιστροφή φυσικά ήταν πιο δύσκολη προς το ξενοδοχείο με την κούραση του ταξιδιού και το τρέξιμο της ημέρας να μας οδηγεί αποκλειστικά στο κρεβάτι του δωματίου μας. Όπερ και εγένετο με μια ζεστή αγκαλιά φύγαμε για άλλα όνειρα… πλυμένα ροζ όνειρα!

Τμήμα του πρωινού μπουφέ

Το επόμενο πρωί, το πρωινό του ξενοδοχείου ήταν μια αποκάλυψη καλύπτοντας κάθε γευστική ανάγκη με τον τεράστιό του μπουφέ (με κόστος 12€/άτομο, αφού από επιλογή δεν ήταν κλεισμένο με την κράτηση του δωματίου).

Η ράμπα έξω από το μαγαζί Antica Pizzeria Bellini για τη διευκόλυνση εισόδου ατόμων χρηστών αμαξιδίου

Με την τελευταία γουλιά του καφέ στο στόμα, ξεκινήσαμε την επόμενή μας ταξιδιωτική ημέρα. Αρχικά,  θαυμάζοντας τις 4 εποχές και όχι μόνο, στο Quattro Canti, συνεχίσαμε για την Κρήνη της Ντροπής (Fontana Pretoria – με ενδιαφέρουσα ιστορία που σας προτείνω να διαβάσετε) και κάπου εκεί χώρισαν για λίγο οι πορείες μας με τη λατρεμένη μου κυρά, αφού τα μνημεία Chiesa di San Cataldo, Santa Maria dell’Ammiraglio και Chiesa di Santa Caterina d’Alessandria δεν είναι προσβάσιμα και έτσι εγώ κατέληξα στο Antica Pizzeria Bellini για ένα επιπλέον καπουτσίνο. Σε αυτό το μαγαζί μου έκαναν εντύπωση 2 πράγματα… πρώτον η προσβάσιμη τουαλέτα και δεύτερον η εξωτερική ράμπα που είχαν κατασκευάσει οι υπεύθυνοι του καταστήματος για την εύκολη είσοδο των αμαξιδίων, αν και πρόκειται για μικρό σε ύψος σκαλοπάτι. Θαυμασμός!

Ολοκληρώνοντας από αυτήν την πλευρά αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το Palazzo dei Normanni, περνώντας μπροστά από το Cattedrale di Palermo που θα το επισκεφτούμε εν τέλει το επόμενο βράδυ, όπου εκεί θα θαυμάσουμε το Cappella Palatina και την έκθεση ζωγραφικής από την ιστορία του Παλέρμο αλλά και το αφιέρωμα ζωγραφικής για την καθολική πολιούχο Santa Rosalia του Παλέρμο που τρέχει αυτήν την περίοδο. Δυστυχώς ξενάγηση μέσα στο ανάκτορο δε μπορούσαμε να κάνουμε την ημέρα της επίσκεψης, εργασίες οπότε παραμένει μακριά από τη θέαση των επισκεπτών. Το κόστος εισιτηρίου είναι περίπου στα 14€/άτομο και καλύπτει τα δυο αξιοθέατα. ΠΡΟΣΟΧΗ γιατί το εκδοτήριο εισιτηρίων δεν είναι μέσα στο ανάκτορο αλλά βρίσκεται σε ένα σπιτάκι πιο κοντά στο πάρκο. Οπότε βγάζετε εισιτήρια και μετά κατευθύνεστε προς την είσοδο.

Σημείο έκδοσης εισιτηρίων για Palazzo dei Normanni

Τα σημεία επίσκεψης είναι αρκετά προσβάσιμα, αν και για να φτάσετε και πραγματικά να θαυμάσετε το Cappella Palatina υπάρχει μια μικρή δυσκολία γιατί το έδαφος του προαυλίου όπου περνάτε για να φτάσετε στον ανελκυστήρα είναι κατασκευασμένο με μεγάλες (κροκάλες) και μικρές (βότσαλα) πέτρες και για τη διέλευση χρειάζεστε υποστήριξη, αν είστε χρήστες αμαξιδίου. Όμως αυτό μη σας πτοήσει, αξίζει να το δείτε!

Σκαλοπάτι εισόδου για Cappella Palatina

Με τον ανελκυστήρα (που μας οδήγησε το προσωπικό του ανακτόρου) φτάσαμε κοντά στα αξιοθέατο. Υπήρχε όμως μια τελευταία μικρή πρόκληση. Η ράμπα για το μνημείο είναι αρκετά απότομη και όταν την κατέβεις χρειάζεται να περάσεις ένα σκαλοπάτι για να μπεις. Μετά έρχεται η δικαίωση! Πολύ πλούτος και πολλή τέχνη επηρεασμένη από διάφορα θρησκευτικά, πολιτισμικά και χρονικά ρεύματα συνθέτουν ένα μικρό εκκλησιαστικό διαμάντι και οικοδόμημα που μόνο να το θαυμάζεις μπορείς! Ακολούθησε η επιστροφή στην είσοδο του ανακτόρου (όπου πραγματοποιείται ενδελεχής έλεγχος σε κάθε νέο επισκέπτη) και κατευθυνθήκαμε στο χώρο της έκθεσης ζωγραφικής. Μονάχα μια λεπτομέρεια θέλω να αναδείξω, όχι για την έκθεση από την οποία έρχεσαι πιο κοντά στην ιστορία του Παλέρμο, αλλά από το χώρο της έκθεσης.

Κουπαστή και ράμπα λίγο πριν την έκθεση

Για να φτάσει κανείς τον εκθεσιακό χώρο κατεβαίνει μια αρκετά ομαλή επικλινής ράμπα. Αυτό όμως που προκαλεί εντύπωση είναι μια ξεχασμένη κουπαστή, που βρίσκεται σε πολύ υψηλότερο επίπεδο από τη ράμπα. Τελικά αυτό το απομεινάρι είναι ένα δείγμα σύγχρονης ιστορίας. Κάποτε εκεί υπήρχαν σκαλοπάτια αλλά δεν εξυπηρετούσαν όλους τους πολίτες και ταξιδιώτες, οπότε κατέστρεψαν τα σκαλιά και κατασκεύασαν τη ράμπα για να μπορεί να δεχτεί τον οποιονδήποτε, αφήνοντας την κουπαστή ως μια ανάμνηση ότι η κοινωνία εξελίσσεται. Δείγμα σύγχρονου πολιτισμού!

Αφήσαμε πίσω το ανάκτορο και αφού τραβήξαμε τις κατάλληλες φωτογραφίες, ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε προς τις κατακόμβες των Καπουτσίνων μοναχών (Catacombe dei Cappuccini) που βρίσκεται στο μοναστήρι του Παλέρμο. Λίγο πριν φτάσουμε όμως, τσιμπήσαμε ένα Arancini, σικελική λιχουδιά από τηγανητό ρύζι με γέμιση ό,τι τραβάει η όρεξη σου (κρέας, λαχανικά, τυριά και συνδυασμός αυτών). Εμείς το απολαύσαμε στο Sfrigola που ετοίμασαν μπροστά στα μάτια μας. Μια τεράστια μπάλα ρυζιού για τον καθένα μας. Η είσοδος στο μαγαζί δεν ήταν πολύ εύκολη αφού είχε ένα μεγάλο σκαλοπάτι. Τελικά, τα arancini ήταν γευστικό αλλά όχι κάτι το σπουδαίο. Σε αυτό το σημείο θα κάνω ένα γευστικό άλμα. Άλλη μια τοπική σικελική συνήθως γλυκιά λιχουδιά ονομάζεται Cannoli και μπορείτε να τη δοκιμάσετε στο Cannolissimo. Είναι κάτι σαν πουράκια γεμισμένα με κρέμα ή άλλα κρεμώδη γεμίσματα. Εγώ ήμουν τυχερός, τα απολάμβανα στο πρωινό μου.

Κύρια και αμαξιδίων είσοδος στις κατακόμβες των Καπουτσίνων

Συνεχίσαμε λοιπόν προς τις κατακόμβες και ήταν η δεύτερη φορά που μπαίναμε σε λεωφορείο στο Παλέρμο. Μπαίνοντας για την έκδοση εισιτηρίων, ο υπάλληλος μας οδηγεί σε μια άλλη πόρτα που οδηγούσε με προσβάσιμο τρόπο στις κατακόμβες. Την πόρτα την ανοίγει ένας Καπουτσίνο μοναχός. Τελικά το σκαλοπάτι που υπάρχει δημιουργεί κάποια μικρή δυσκολία στη διέλευση του, αλλά μετά γίνονται όλα πολύ ρολαριστά! Μας οδηγεί στον ανελκυστήρα και ώσπου να έρθει ο θάλαμος, ο καπουτσίνο προσπαθεί να μας πιάσει την κουβέντα με κουτσά αγγλικά και ιταλικά που δεν καταλαβαίναμε. Ανοίγει η πόρτα του ανελκυστήρα σε μια τελικά στενή καμπίνα που ναι μεν χωράει το αμαξίδιο αλλά λίγο στριμωγμένα με το βοηθό και τον καπουτσίνο. Ο ανελκυστήρας καταλήγει σε μια θολωτή νεόδμητη κατακόμβη που στο τέλος της βρίσκεται η αρχή του αξιοθέατου. Δε θα δώσω λεπτομέρειες για το πώς αισθάνεσαι μέσα, αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι αρκετά ανατριχιαστική και περίεργη. Έχετε δει ποτέ την ταινία “Η νεκρή νύφη του Τιμ Μπάρτον”; Σε πολλά σημεία στην περιήγηση μου θύμιζε κάτι τέτοιο. Έρχεσαι σε μια κατάσταση και νιώθεις ένα αίσθημα απορίας που τελικά αναρωτιέσαι για την έννοια της ζωής και τι σημαίνει η ψυχή μέσα στο σώμα.

Αφού ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας μέσα στις κατακόμβες, ήρθε ο καπουτσίνο για να μας οδηγήσει στην έξοδο πάλι από την ίδια διαδρομή. Το χαιρετήσαμε με χειρονομίες αφού δεν καταλαβαίνουμε ο ένας τη γλώσσα του άλλου και ξεκινήσαμε το δρόμο της επιστροφής. Η νύχτα είχε καλύψει το συννεφιασμένο ουρανό και η ώρα του φαγητού είχε πλησιάσει. Καταλήξαμε (από χαζομάρα και απροσεξία) στο Il Proverbio θεωρώντας ότι είχαμε διαβάσει σωστά τις κριτικές και ότι είναι άξιο μέρος για να το επισκεφθεί κάποιος/-α. Στο τέλος διαπιστώσαμε ότι είχα κάνει λάθος και κάπως βρέθηκε μπροστά αυτή η ταβέρνα. Εκτός του ότι ήταν τελείως μη προσβάσιμο (4 σκαλοπάτια για να μπεις), το φαγητό και η ατμόσφαιρα ήταν πανάθλια. Μόνο να πω πως στη μακαρονάδα που παρήγγειλα τα μακαρόνια ήταν σχεδόν άβραστα. Η βαθμολογία μου είναι 3/10. Φύγαμε σχεδόν αφάγωτοι και απογοητευμένοι για την τιμή που πληρώσαμε και τις υπηρεσίες που πήραμε. Παρ’ όλα, η βραδιά έκλεισε πολύ συναισθηματικά μετά από μια επίσκεψη που πραγματοποιήσαμε στο Wine-bar Enotequa. Στις 23:00 που φτάσαμε, είχε ήδη κλείσει η κουζίνα (από τις 22:30), οπότε γευτήκαμε μονάχα ένα μπουκάλι λευκό κρασί, αν και σίγουρα θέλαμε και μια ποικιλία τυριών και αλλαντικών. Ζεστή, ερωτική ατμόσφαιρα με χαμηλό φωτισμό και διακόσμηση που θύμιζε ’70. Μετά την παραγγελία, το μπουκάλι προσγειώθηκε επάνω στο τζάμι του τραπεζιού κάτω από το οποίο υπήρχαν συλλογή με πούρα, βιβλία, πυξίδες και άλλα καλούδια. Χαμόγελα και παιγνιδίσματα μονοπώλησαν τη βραδιά. Απολαύσαμε το κρασί μας κάνοντας σχέδια για το μέλλον!

Αγορά Ballaro

Το πρωί ξυπνήσαμε χαλαρά, είχε φτάσει η στιγμή της ξεκούραστης ημέρας. Αφού φάγαμε το πρωινό μας στο ξενοδοχείο, ξεκινήσαμε για να επισκεφτούμε την υπαίθρια αγορά Ballaro, μια από τις καθημερινές αγορές του Παλέρμο (άλλες είναι η Borgo Vecchio, η Capo και η La Vucciria). Η αλήθεια είναι ότι το περίμενα πιο εντυπωσιακό και γρήγορα διαπίστωσα πως μοιάζουν με τις δικές μας λαϊκές αγορές με τις διαφορές ότι οι δικές μας είναι πιο μικρές, δεν έχουν τόσο άσχημο δρόμο για τα αμαξίδια όσο αυτές του Παλέρμο και δεν προσφέρουν επιλογές street food όπως στο Παλέρμο. Ωραία φάση για μια επίσκεψη…

Η ώρα είχε προχωρήσει και θέλαμε να επισκεφτούμε και το κοντινό προορισμό Cefalù. Περπάτημα λοιπόν από τη Ballaro στο Palermo Centrale για να πάρουμε το τραίνο για τον προορισμό μας. Μετά λύπης μας μάθαμε από τον ταμία των εισιτηρίων πως εκείνη την ημέρα οι υπάλληλοι των τραίνων κάνουν απεργία… Ω ναι! Απεργία γιατί μπορούμε και στην Ιταλία. Una Faccia una Razza φίλοι μου! Δύσκολη όμως η ώρα, γιατί όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά για μεσημεριανή ξεκούραση. Η πείνα είχε χτυπήσει κόκκινο… Μέχρι το φαγητό να γίνει πραγματικότητα, κάναμε μια τελευταία επίσκεψη στο Cattedrale di Palermo.

Φιγούρες από όλον τον κόσμο

Η είσοδος στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας για τους χρήστες αναπηρικού αμαξιδίου είναι καλύτερα να γίνει από την πλαϊνή οδό και συγκεκριμένα την οδό Matteo Bonello που βρίσκεται σε ευθεία με το δρόμο. Ο ναός από μέσα απλός αλλά εμβληματικός. Εκεί βρίσκεται και ο τάφος της Santa Rosalia. Ήμασταν τυχεροί γιατί συναντήσαμε και 2 μικρές ξυλόγλυπτες εκθέσεις μέσα στην εκκλησία. Η μια αφορούσε τη Γέννηση του Χριστού και τα πρώτα του βήματα και η άλλη απεικονίσεις των μάγων, του Χριστού, τη Παναγίας και άλλων μορφών της Χριστιανοσύνης με διαφορετικές τεχνοτροπίες από όλον τον κόσμο. Είχαμε φτάσει αργά και ο νεωκόρος στις 19:00 άρχισε να κλείνει τα φώτα δίνοντάς μας το σύνθημα ότι πρέπει να φύγουμε, εμείς και οι υπόλοιποι επισκέπτες. Amen! Τώρα το βράδυ, ο ναός στο εξωτερικό του μαγευτικός. Οι απαραίτητες φωτογραφίες τραβήχτηκαν και το στομάχι άρχισε να διεκδικεί την προσοχή μας. Λόγω κακοκαιρίας, δεν είχαμε πολλές επιλογές για απομάκρυνση από το ξενοδοχείο μας και έτσι καταλήξαμε στο Antica Birreria Peroni το οποίο είχε μια πολύ ιδανική ατμόσφαιρα σε μια πρώτη ματιά. Η είσοδος για το μαγαζί σχετικά εύκολη για αναπηρικά αμαξίδια, αν πρώτα ανεβείτε το πεζοδρόμιο. Όμως, τόσο τα άνοστα φαγητά όσο κυρίως η αγενής συμπεριφορά του προσωπικού που επέμενε να πάρουμε παραπάνω φαγητό από αυτό που επιθυμούσαμε κατέστησε το μαγαζί πολύ κάτω του μετρίου στις δικές μου επιλογές. Η βαθμολογία μου είναι 3,5/10. Φύγαμε πολύ απογοητευμένοι από το μαγαζί!

Το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας, μας βρήκε με πολύ πρωινή έγερση, αφού θα ενοικιάζαμε ένα συμβατικό αυτοκίνητο για μια τελευταία εξόρμηση στην Κατάνια, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σικελίας. Πηγαίνοντας ποδαράτοι προς την εταιρεία ενοικιάσεως κάναμε μια στάση στο Pedro’s Coffee & Food για πρωινό καφέ καπουτσίνο, ζεστή μαύρη σοκολάτα και croissant nutella. Αν είστε και εσείς λάτρεις της μαύρης σοκολάτας πρέπει οπωσδήποτε να κάνετε στάση εδώ για ένα ρόφημα. Αφού γεμίσαμε ενέργεια, συνεχίσαμε την πορεία μας προς την εταιρεία με το όνομα Sicily Rent Car.

ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΕΝΟΙΚΙΑΣΕΤΕ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΥΤΗ!!! ΜΕ ΧΡΕΩΣΑΝ 330,10€ ΓΙΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΖΗΜΙΑ ΑΜΦΙΒΟΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ!!!

Πλαϊνή είσοδος Caffe Opera

Και αφού έκανα δημόσια το παράπονό μου, διευκρινίζω πως το ταξίδι Παλέρμο – Κατάνια είναι 2+ ώρες, αλλά να το κάνετε! Η πόλη της Κατάνιας, που βρίσκεται κοντά στο ηφαίστειο της Αίτνας, διαθέτει ένα φρούριο που ορίζει την παλιά πόλη και πλέον εκεί έχει αναπτυχθεί το εμπορικό και τουριστικό μέρος της πόλης. Αν λοιπόν θέλετε να απολαύσετε έναν καφέ καπουτσίνο ή μια ζεστή μαύρη σοκολάτα και να τσιμπήσετε και κάτι μακριά από τα τουριστικά μαγαζιά του κέντρου, σας προτείνω το Caffe Opera, το οποίο ναι μεν έχει ψηλό σκαλοπάτι από τη μπροστινή είσοδο, αλλά από το πλάι είναι πολύ χαμηλότερο που διευκολύνει είσοδο. Το μαγαζί διαθέτει και αναπηρική τουαλέτα. Κάναμε ακόμα κάποιες περιπλανήσεις μέσα στην πόλη, συνειδητοποιήσαμε ότι είχε φτάσει η ώρα της επιστροφής.

Στο εμπορικό κέντρο της Κατάνια, κοιτώντας την Αίτνα λίγο πριν βραδιάσει

Εγώ συνοδηγός και εκείνη δίπλα μου να οδηγεί το αυτοκίνητο και να τη θαυμάζω για όλα αυτά που γίνομαι όταν βρίσκομαι μαζί της. Να οδηγεί με αποφασιστικότητα και χαμόγελο στο πρόσωπο για όλα αυτά που ζήσαμε της προηγούμενες ημέρες. Την έχω δίπλα μου και η ζωή μου τα έδωσε ΟΛΑ!

Φτάσαμε στο Παλέρμο στις 23:30, απαγορευτική ώρα για να φάμε σε μαγαζί με πιάτα και μαχαιροπίρουνα, αφού οι περισσότερες κουζίνες είχαν κλείσει προ πολλού. Η μοναδική λύση κοντά στο ξενοδοχείο βρισκόταν στο Timilia για πίτσα στο όρθιο ή σε πακέτο. Όμως, το ύψος του σκαλοπατιού είναι αποτρεπτικό για την είσοδο αμαξιδίου στο μαγαζί τόσο για χειροκίνητο όσο πολύ περισσότερο για ηλεκτροκίνητο. Βέβαια, η ανάγκη ήταν τόσο μεγάλη που εκείνη τη στιγμή δε βλέπαμε εμπόδια! Αφού τα καταφέραμε και μπήκαμε, διαλέξαμε ένα κομμάτι (που πραγματικά ήταν πολύ χορταστικό) από τις ήδη υπάρχουσες πίτσες της βιτρίνας και πίνοντας από μια μπύρα κάναμε το “δείπνο” της τελευταίας νύχτας. Αποτυχημένη βραδιά #2! Πάντως για το είδος τού μαγαζιού θα του έβαζα βαθμολογία 8/10. Γυρνάμε πίσω στο ξενοδοχείο για τις τελευταίες στιγμές μας εκεί…

Δυο περιστέρια κουρνιάζουν

Το ξυπνητήρι χτυπάει… Σάββατο 12 Ιανουαρίου, ώρα 05:00, στις 05:30 πρέπει να φύγουμε από το ξενοδοχείο με το αυτοκίνητο για το αεροδρόμιο. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά, δε θέλω να μας χωρίσει η προσγείωση της καθημερινότητας. Πως μπορώ να το αποφύγω Θεέ μου; Σκέφτομαι όλα αυτά που ζήσαμε αυτές τις 4 ημέρες. Θέλω να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά! Οι άνθρωποι που ήταν πάντα βοηθητικοί, η παραδοχή πως οι πολίτες είναι διαφορετικοί και εσωτερικά και εξωτερικά, ο σεβασμός του αντικαπνιστικού νόμου, ακόμα και τη δυσκολία να μιλήσουν άλλη γλώσσα εκτός της ιταλικής, τα μέρη που είδαμε, μα πάνω από όλα πως ήμασταν μαζί. Όλα αυτά είναι που θα πάρω μαζί μου γυρνώντας πίσω στην Αθήνα. Η επιβίβαση με τον κλασσικό τρόπο πραγματοποιείται και εγώ μαζί το κορίτσι μου βρισκόμαστε μέσα στο αεροπλάνο. Η απογείωση ξεκινά. Την κοιτάζω να κουρνιάζει μέσα στο κορμί μου, φοβάται λίγο. Είμαστε πάνω από τα σύννεφα τώρα και πετάμε. Σου έδωσα κάποτε μια υπόσχεση. Τώρα έκανα το πρώτο βήμα, μα δεν το βλέπω αρκετό. Θέλω πάντα να χαμογελάς. Θα σε πάω λίγο πίσω… Θυμάσαι έξω από το Capella Palatina; Θέλω μαζί να κουρνιάζουμε στη βροχή και στη λιακάδα…

Καλή ζωή!

Αν θέλετε και εσείς να μοιραστείτε τις ταξιδιωτικές σας εμπειρίες στην σελίδα μου, στείλετε μου email στο info@thetrawheeler.com ή μήνυμα στο Facebook ή το Twitter