Μέχρι πρόσφατα δεν είχα ταξιδέψει ποτέ στη βαλκανική χερσόνησο (η Ελλάδα φυσικά δεν μετράει), με εξαίρεση την Κωνσταντινούπολη (που οριακά πιάνεται όμως). Εδώ που τα λέμε, οι χώρες της ευρύτερης γειτονιάς μας δεν φημίζονται για την προσβασιμότητά τους, επομένως και εγώ δεν το επιχειρούσα τόσον καιρό. Παρ’όλα αυτά, ανέκαθεν ήθελα να επισκεφτώ τα Βαλκάνια, καθώς τα θεωρώ παρεξηγημένα. Έτσι, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω στην Σόφια για ένα training, το οποίο είχε προβλεφθεί να είναι προσβάσιμο, δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη! Ας τα δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά:

Πότε, πως και γιατί πήγα:

Στα τέλη του Σεπτέμβρη του 2016, γινόταν στη Σόφια ένα training για το peer support μεταξύ ατόμων με αναπηρία (διαβάστε περισσότερα για αυτό εδώ και εδώ). Μετά από αίτησή μου είχα επιλεγεί να είμαι και εγώ ένας από τους συμμετέχοντες.

Αν και η απόσταση είναι σχετικά κοντινή, τα τρένα στην περιοχή μας δυστυχώς δεν είναι εύκολη υπόθεση αν έχεις αναπηρία, οπότε αναγκαστικά πήγα με αεροπλάνο. Ευτυχώς, υπάρχει απευθείας σύνδεση Αθήνας-Σόφιας και έτσι δεν κουραστήκαμε ιδιαίτερα εγώ και η μητέρα μου, η οποία και με συνόδευε στο συγκεκριμένο ταξίδι. Επίσης, είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω για πρώτη φορά με ελικοφόρο αεροπλάνο και μάλιστα όχι με όποιο κι όποιο, αλλά με το Bombardier Dash 8 Q400 της Olympic Air, που η ίδια στο σάιτ της αναφέρει πως είναι «…το μεγαλύτερο, πιο τεχνολογικά ανεπτυγμένο, γρήγορο και ήσυχο ελικοφόρο (Τurboprop) στον κόσμο ενώ θέτει νέα περιβαλλοντικά πρότυπα μειώνοντας δραστικά τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα…». Ένα ιδιαίτερο αεροπλάνο αν μη τι άλλο, για το οποίο οι υπάλληλοι του αεροδρομίου προσέθεσαν, όταν με είδαν αγχωμένο στη σκέψη της λέξης «ελικοφόρο», πως είναι και ένα από τα ασφαλέστερα αεροσκάφη για να πετάξει κανείς και πράγματι έτσι φάνηκε αργότερα!

Άφιξη στη Σόφια

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Σόφιας η εξυπηρέτηση που είχα από τους υπαλλήλους, αναφορικά με την αποβίβαση μου αλλά και την φροντίδα του αμαξιδίου, ήταν από τις καλύτερες που έχω συναντήσει σε ταξίδι μου. Το ίδιο ισχύει και για την επιστροφή. Οι υπάλληλοι μιλούσαν αγγλικά, σέβονταν και άκουγαν προσεκτικά ό,τι τους έλεγα, είχαν εξαιρετικό καθισματάκι για την μετακίνηση εντός αεροσκάφους, ενώ είχα και το αμαξίδιό μου κατευθείαν στην πόρτα, χωρίς να χρειαστεί να κάτσω σε άλλο αμαξίδιο (πράγμα επίπονο συνήθως για εμένα) και να περιμένω. Το μόνο πλην του αεροδρομίου -κυρίως για την αναχώρηση-, είναι πως είναι φτωχό από μαγαζάκια και έτσι βαριέσαι λίγο.

Στο αεροδρόμιο μας περίμενε μια εκπρόσωπος των διοργανωτών του training για να μας υποδεχθεί και να μας βοηθήσει να πάμε ως το ξενοδοχείο. Αυτό ήταν κανονισμένο να γίνει με το μετρό, καθώς υποτίθεται πως είναι βραβευμένο για την προσβασιμότητά του. Η αλήθεια όμως είναι πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Στη γραμμή που συνδέει το αεροδρόμιο με την πόλη, ο συρμός δεν είναι στο ύψος της αποβάθρας, πράγμα που κάνει την επιβίβαση-αποβίβαση χρηστών αμαξιδίου εξαιρετικά δύσκολη. Για να καταλάβετε, εμένα με σήκωσαν. Όταν αλλάξαμε όμως γραμμή, τα πράγματα βελτιώθηκαν αισθητά. Πάντως, για το υπόλοιπο της διαμονής μας δεν ξαναχρησιμοποιήσαμε το μετρό. Αφενός γιατί μας δυσκόλεψε και αφετέρου γιατί δεν χρειάστηκε.

Τι έκανα επί βουλγαρικού εδάφους

Εκτός από το training είχα και λίγες ώρες ελεύθερες για βόλτα –κυρίως την πρώτη μέρα. Ο καιρός ήταν αρκετά καλός τη μέρα και το ξενοδοχείο σε πολύ κεντρικό σημείο, οπότε βγήκαμε για περίπατο.

Ακριβώς δίπλα στο ξενοδοχείο βρισκόταν η πλατεία Βουλγαρίας. Πρόκειται για μια μεγάλη πλατεία με πολύ πράσινο, άπλα για βόλτα, διάφορα αγάλματα και παγκάκια να ξαποστάσει κανείς. Εκεί δεσπόζει και το επιβλητικό εθνικό παλάτι του πολιτισμού ή όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι «Πνευματικό κέντρο NDK». Είναι το μεγαλύτερο, πολυλειτουργικό, συνεδριακό και εκθεσιακό κέντρο στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, χαρακτηριστικό δείγμα της σοσιαλιστικής εποχής στην οποία χτίστηκε. Δεν μπήκαμε όμως μέσα, οπότε δεν έχω ιδέα πως είναι εσωτερικά.

Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε στην πολυσύχναστη οδό Vitosha, που πήρε το όνομα της από το ομώνυμο όρος στους πρόποδες του οποίου βρίσκεται η Σόφια. Πρόκειται για έναν μεγάλο πεζοδρομημένο εμπορικό δρόμο -ο σημαντικότερος τέτοιος δρόμος της πόλης- και αντιστοιχεί θα έλεγα στην δική μας Ερμού. Με μαγαζιά με γνωστά brands, καφετέριες κλπ είναι μια κλασική βόλτα στη Σόφια.

Μόλις φτάσαμε στο τέλος, στρίψαμε δεξιά με σκοπό να επισκεφτούμε τον καθεδρικό ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, είδαμε αρκετά επιβλητικά κτίρια όπως μουσεία, διοικητικά κτίσματα και κυρίως εκκλησίες, που αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό των αξιοθέατων της Σόφιας. Μεταξύ άλλων είδαμε (με αυτή τη σειρά) τον καθεδρικό Sveta Nedelya (Αγία Κυριακή μεταφράζεται αν δεν κάνω λάθος) και δίπλα τον ναό του Αγίου Γεωργίου σε σχήμα ροτόντας. Ύστερα από λίγο πετύχαμε την ρωσική εκκλησία Αγίου Νικολάου με τους χαρακτηριστικούς τρούλους που θύμιζαν Ρωσία. Μικρή και πανέμορφη.

Σύντομα φτάσαμε και στον τελικό μας προορισμό, τον καθεδρικό του Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι, με τον χρυσό τρούλο του να φαίνεται από μακριά. Ο ναός, σύμβολο της πόλης και της χώρας, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στα Βαλκάνια, πίσω από των καθεδρικό του Άγιου Σάββα στο Βελιγράδι. Κάναμε μια απόπειρα να μπούμε μέσα, αλλά από έξω δεν φαινόταν προσβάσιμος, ενώ δεν υπήρχε άνθρωπος να ρωτήσω για πιθανή «κρυφή» είσοδο. Κάπως έτσι, φύγαμε σιγά σιγά για το ξενοδοχείο, καθώς είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή η απογευματινή ψύχρα.

[R-slider id=”5″]

Λίγος χρόνος τις άλλες μέρες

Το training μονοπώλησε τις υπόλοιπες μέρες μου, πράγμα αναμενόμενο αφού αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο πήγα. Ουσιαστικά το μόνο που κάναμε εκτός του κυρίου προγράμματος, ήταν να βγούμε όλοι μαζί για φαγητό δυο φορές. Την μια σε ένα εστιατόριο με διεθνή κουζίνα, όποτε δεν θα αναφερθώ περαιτέρω σε αυτό, και την άλλη σε ένα με τοπική, που ήταν εξαιρετικό. Ωραίο μέρος, με ζωντανή μουσική, νόστιμο φαγητό (αρκετά κοντινό με την ελληνική κουζίνα, απλώς με άλλα μπαχαρικά), με την Shopska -την εθνική τους σαλάτα- να ξεχωρίζει. Μοιάζει αρκετά με την χωριάτικη, με την βασική διαφορά να είναι στο τυρί, καθώς αυτοί χρησιμοποιούν sirene αντί για φέτα. Ομολογώ ότι μου αρέσε καλύτερα. Και όπως και με τη φέτα, έτσι και το sirene υπάρχει πολύ συχνά στο τραπέζι.

Και τώρα μερικά The Trawheeler trivia:

• Η Σόφια βρίσκεται δυτικά στην Βουλγαρία, αλλά στο κέντρο της Βαλκανικής Χερσονήσου.
• Η Βουλγαρία είναι η τελευταία χρονικά νέα χώρα που επισκέφτηκα ως σήμερα, 22 Μάρτη 2017.
• Στη Wikipedia αναφέρει πως «Η Σόφια είναι τόπος ανθρώπινης κατοίκησης τουλάχιστον από το 7.000 π.Χ. και η δεύτερη αρχαιότερη πόλη της Ευρώπης…». Εντυπωσιακό, ε;
• Δύο φορές μπήκα σε ειδικό ταξί και πρέπει να ομολογήσω πως πρώτη φορά μπήκα σε ένα όχημα τόσο άβολο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το δάπεδο ήταν το εμπρός μισό επίπεδο και το πίσω μισό σε κλίση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, με το που εκκινούσε το ταξί εγώ να σουζάρω και στο κάθε φρενάρισμα να επανέρχομαι. Ήμουν δεμένος μεν, αλλά ήταν πολύ άβολο.
• Όπως γυρνούσαμε με το ταξί προς το αεροδρόμιο, είδα στην διαδρομή αυτό το ροζ άγαλμα αναπηρικού αμαξιδίου. Ρώτησα μια φίλη και μου είπε ότι πρόκειται για έργο μιας ομάδας νέων καλλιτεχνών με το όνομα «Καταστροφική Δημιουργία», βρίσκεται κοντά στο εθνικό στάδιο «Βασίλι Λέβσκι» και αποτελεί φόρο τιμής στους Βούλγαρους παραολυμπιονίκες.
• Στη Σόφια το ελληνικό στοιχείο είναι αρκετά έντονο και συχνά μπορείς να ακούσεις ελληνικά, κυρίως από Έλληνες φοιτητές.

[R-slider id=”6″]

Κατακλείδα

Όπως καταλάβατε από τα παραπάνω, η εικόνα μου από την πρωτεύουσα της Βουλγαρίας δεν είναι σε καμία περίπτωση πλήρης. Αυτό που μπόρεσα εγώ να δω ήταν μια πόλη αρκετά πράσινη, που από τη μια δεν έχει ακόμη αποτινάξει πλήρως το σοβιετικό παρελθόν της και από την άλλη έχει έντονη τη θρησκευτική αύρα. Όπως και να έχει, αποτελεί μια οικονομική και κοντινή απόδραση που αξίζει να πάει κάποιος για λίγες μέρες, αν δεν τον ενοχλεί η προβληματική προσβασιμότητα, η οποία πάντως μπορεί να υπερκεραστεί με λίγη επιμονή.