Μερικά από τα πράγματα που συνηθίζουμε να κάνουμε όταν ταξιδεύουμε είναι να επισκεπτόμαστε μουσεία, ναούς και άλλα αξιοθέατα, αγορές, πάρκα και φυσικά τοπία, εστιατόρια με τοπική κουζίνα, να βολτάρουμε γενικά την πόλη και καμιά φορά να συμμετέχουμε σε συγκεκριμένες τοπικές δραστηριότητές/εμπειρίες, όπως π.χ. σαφάρι, καταδύσεις, Disneyland κλπ.

Αυτές, όμως, που μας μένουν πραγματικά αξέχαστες είναι εμπειρίες πιο ιδιαίτερες, που είναι είτε αναπάντεχες είτε δεν συμβαίνουν κάθε μέρα εκεί που πάμε. Στο άρθρο αυτό μοιράζομαι μαζί σας πέντε τέτοιες ιδιαίτερες ταξιδιωτικές εμπειρίες μου από τη χρονιά που μας πέρασε.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!

Η Διεθνής Έκθεση Αυτοκινήτου στη Γενεύη

Τον Μάρτιο είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ για πρώτη φορά τη Γενεύη και γενικότερα την Ελβετία. Το ταξίδι ήταν για δουλειά, αλλά είχε δομηθεί έτσι που είχα κάμποσο ελεύθερο χρόνο. Όταν λοιπόν έμαθα ότι εκείνες τις μέρες η πόλη φιλοξενούσε τη φημισμένη Διεθνή Έκθεση Αυτοκινήτου δεν το σκέφτηκα καν. Και πολύ καλά έκανα, αφού είχα την ευκαιρία να δω από κοντά ό,τι πιο hot είχε να επιδείξει η παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία, από «διαστημικά» supercars, μέχρι αυτοκίνητο που πετάει (ναι, σοβαρά). Δεν έλειψαν φυσικά οι παγκόσμιες πρεμιέρες, μονοθέσια της Φόρμουλα 1 και παλιά κλασσικά αυτοκίνητα. Αν σας αρέσουν τα αυτοκίνητα, τότε μιλάμε για must εμπειρία.

Το blackout στη Νέα Υόρκη

Όλοι έχουμε ακούσει τη φράση: «Νέα Υόρκη, η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ». Κόσμος κυκλοφορεί, τρώει και διασκεδάζει 24 ώρες το 24ωρο. Παντού φωτεινές πινακίδες και φώτα σε ουρανοξύστες που δεν σβήνουν ποτέ. Εκτός αν πέσει το ρεύμα. Τότε η πόλη παραλύει και επικρατεί χάος. Όταν αυτό συνέβη στις 13 Ιουλίου του 1977, η κατάσταση είχε εκτροχιαστεί, με την πόλη να γίνεται έρμαιο κλεφτών και βανδάλων, μεταξύ άλλων.

Στις 13 Ιουλίου 2019 (ναι, ανήμερα εκείνης της «ιστορικής» μέρας) έζησα και εγώ ένα -όχι και τόσο συχνό- blackout στη Νέα Υόρκη. Μπορεί η κατάσταση να μην έφτασε στα επίπεδα του 1977, αλλά συρμοί του μετρό ακινητοποιήθηκαν, τα φανάρια στους δρόμους δεν λειτουργούσαν, το ίδιο και τα φώτα, τα ασανσέρ και τα κλιματιστικά στους ουρανοξύστες, ενώ παραστάσεις του Broadway και συναυλίες διακόπηκαν. Και το πιο ενδιαφέρον, ο κόσμος δεν ήξερε τι να κάνει.

Εγώ συνειδητοποίησα τι γίνεται κάπου στο Central Park, που παραήταν σκοτεινό. Βέβαια έτσι μπόρεσα να θαυμάσω τις εκατοντάδες υπέροχες πυγολαμπίδες! Αφού βγήκα και έφτασα σε στάση λεωφορείου, περίμενα εκεί περίπου ένα 2ωρο και αναλογιζόμουν πως θα ανέβω στο δωμάτιό μου αν δεν γυρίσει το ρεύμα. Τελικά επανήλθε και ο κόσμος ξέσπασε σε πανηγυρισμούς, κάτι που είχε πολλή πλάκα ομολογώ.

Η πορείες αναπήρων σε Βρυξέλλες και Νέα Υόρκη

Μες το 2019 είχα την ευκαιρία να συμμετέχω σε δύο αρκετά διαφορετικές πορείες αναπήρων. Η πρώτη χρονικά ήταν το διάσημο Disability Pride Parade στη Νέα Υόρκη, το οποίο συνέπιπτε με τις ημερομηνίες που ήμουν στην πόλη. Αν και δεν είχα ιδέα από πριν και δεν το είχα σχεδιάσει, εννοείται πως δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω! Πήγα λοιπόν, και μαζί με χιλιάδες άλλους ανάπηρους και μη, ενώσαμε τις φωνές μας δείχνοντάς σε όλους πως είμαστε εδώ περήφανοι.

Η δεύτερη ήταν στις Βρυξέλλες, στο αγαπημένο Freedom Drive 2019, που διοργανώνουμε κάθε δύο χρόνια με το Ευρωπαϊκό Δίκτυο για την Ανεξάρτητη Διαβίωση (για το οποίο εργάζομαι), όπου μαζί με πάνω από 300 ακτιβιστές από την Ευρώπη και την Ιαπωνία κάναμε πορεία περηφάνιας και διαμαρτυρίας μπροστά από όλα τα σημαντικά ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων (Κομισιόν, Ευρωκοινοβούλιο κλπ), απαιτώντας, μεταξύ άλλων, ανεξάρτητη διαβίωση και να κλείσουν τα ιδρύματα. Σε αντίθεση με της Νέας Υόρκης, σε αυτή την πορεία ήμουν από τη μεριά των διοργανωτών και χαίρομαι διπλά που πήγε τόσο φανταστικά.

Η συναυλία του Andrea Bocelli στο Ταλίν

Μια άλλη στιγμή που δεν είχα σχεδιάσει, αλλά αφού μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία δεν γινόταν να την αφήσω να πάει χαμένη, ήταν η συναυλία του Andrea Bocelli στο Ταλίν. Στην Εσθονία είχα πάει για δουλειά και δεν έμενα καν στο Ταλίν, όμως όταν με πληροφόρησαν από την ομάδα ότι θα γίνει αυτή η συναυλία και με ρώτησαν αν θα ήθελα να πάω φυσικά και δέχτηκα αμέσως. Άλλωστε κάτι τέτοιες αναπάντεχες στιγμές κάνουν τα ταξίδια αξέχαστα.

Για τον Bocelli δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω πολλά. Όλοι τον ξέρουν και ασχέτως αν αρέσει σε κάποιον ή όχι, όλοι αναγνωρίζουν την καλλιτεχνική του αξία. Δεν ξέρω αν υπάρχει κανείς που να ακούει το Time to say goodbye και να μην ανατριχιάζει, πόσο μάλλον live. Μαγεία.

Το Giro d’Italia στην Μπολόνια

Για το Giro d’Italia σας έχω ήδη γράψει. Ήταν από τους βασικούς λόγους που ταξίδεψα στην Μπολόνια. Πρόκειται για έναν από τους τρεις σπουδαιότερους ποδηλατικούς γύρους και τον δικό μου αγαπημένο. Όσο κουλό και αν μπορεί να σας φαίνεται, ναι, πήγα στην Ιταλία για να δω ποδηλασία (και τα κατάφερα!). Χιλιάδες φαν του αθλήματος κατέκλυσαν κάθε γωνιά της πόλης και όλη η Μπολόνια είχε ντυθεί στα ροζ (το χρώμα του Giro). Η εμπειρία ήταν το κάτι άλλο!