Πάντα ζήλευα όσους ταξίδευαν εκτός Ευρώπης, ειδικά αυτούς που πήγαιναν κάπου διαφορετικά από το συνηθισμένο δυτικό τοπίο, κάπου «εξωτικά». Οι ασιατικές εικόνες ειδικά, πάντα με συγκλόνιζαν. Το ταξίδι μου στην Ιαπωνία ήταν η ευκαιρία να ζήσω και εγώ το «ασιατικό όνειρο». Σας έχω γράψει ήδη για το Τόκιο και την Γιοκοχάμα, δύο πόλεις φανταστικές, αλλά με αρκετά δυτικά στοιχεία. Εγώ ήθελα να δω και ένα μέρος που θα με έκανε να ξεχάσω -όσο γίνεται πάντα- τον δυτικό πολιτισμό. Ε, το βρήκα αυτό στην Καμάκουρα!

Λιγότερο από μία ώρα με το τρένο από το Τόκιο (περίπου 50χλμ), η Καμάκουρα ήταν κάποτε, κατά τη διάρκεια της Περιόδου Καμάκουρα, πρωτεύουσα της Ιαπωνίας και έδρα του σογκουνάτου. Μετά την πτώση του, η πλειοψηφία του κόσμου μετακινήθηκε στο Τόκιο, ο πληθυσμός συρρικνώθηκε και η Καμάκουρα μετατράπηκε από πολιτικό κέντρο της χώρας σε ένα μικρό ψαροχώρι. Σήμερα, οι ναοί, τα ιερά και τα άλλα ιστορικά μνημεία που κάποτε ευημερούσαν παραμένουν εκεί και η πόλη είναι πλέον ένας πολύ δημοφιλής τουριστικός προορισμός, κοντινός στο Τόκιο.

Διαβάστε παρακάτω τι πρόλαβα και επισκέφθηκα στην περιοχή, σε κάτι παραπάνω από μισή μέρα, προτού η βροχή κάνει την εμφάνισή της και μας ανατρέψει τα σχέδια.

Ναός Kōtoku-in 

Μόλις φτάσαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό της περιοχής (Kamakura Station) πήραμε το λεωφορείο και μετά από λίγη ώρα βρεθήκαμε στον ναό Kōtoku-in. Πρόκειται για έναν βουδιστικό ναό, διάσημο κυρίως για τον “Μεγάλο Βούδα” (Daibutsu), ένα πελώριο (13,35μ ύψος) εξωτερικό χάλκινο άγαλμα του Βούδα, το οποίο ακόμα και από απόσταση όταν το βλέπεις σε πιάνει δέος. Το άγαλμα υπάρχει από το 1252 και αρχικά βρισκόταν σε κλειστό και προστατευμένο χώρο, αλλά επειδή αυτός συνεχώς καταστρεφόταν από θεομηνίες, αποφασίστηκε από το 1498 να μείνει «ξεσκέπαστο». Ο ναός βρίσκεται μέσα στο πράσινο, με μια υπέροχη ηρεμία να το περιβάλλει, ενώ ιδιαίτερη προσοχή έχει δοθεί και στην προσβασιμότητα (διαβάστε περισσότερα εδώ). Πέρα από το άγαλμα του Βούδα, αξίζει να προσέξει κανείς κατά την είσοδό του την όμορφη πύλη Niōmon, με τους δυο φύλακες Nio εκατέρωθεν, ενώ λίγο μετά υπάρχει και κάτι σαν μια πέτρινη λεκάνη νερού για τους επισκέπτες, ώστε να ξεπλένουν τα χέρια και το στόμα τους, για εξαγνισμό (υπάρχει σε κάθε ναό στη χώρα).

[R-slider id=”29″]

Ναός Hasedera

Σε απόσταση λίγων λεπτών με τα πόδια από τον ναό Kōtoku-in, βρίσκεται ο επίσης βουδιστικός ναός Hasedera, στον οποίο και πήγαμε στην συνέχεια. Αυτός εδώ είναι διάσημος για το μεγάλο εντεκακέφαλο ξύλινο άγαλμα της θεότητας Kannon, αλλά και για τους κήπους του, ενώ έχει και μια ωραία σπηλιά με αγάλματα που αξίζει να δει κάποιος. Δυστυχώς, σε αντίθεση με την σπηλιά και τους κήπους, ένα μεγάλο μέρος του ναού δεν είναι προσβάσιμο για χρήστες αμαξιδίου (όπως π.χ. ο κεντρικός ναός με το άγαλμα, ή το σημείο όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει την πανοραμική θέα της πόλης της Καμάκουρα). Όπως και να έχει, αξίζει να τον επισκεφθεί κανείς, μιας και οι κήποι του είναι υπέροχοι και υπάρχουν αρκετά να δει. Όσο για το μη προσβάσιμο κομμάτι, φρόντισα να έχω για εσάς φωτογραφίες από τους υπόλοιπους της παρέας που πήγαν ως εκεί!

[R-slider id=”30″]

Ναός Tsurugaoka Hachimangu 

Με το λεωφορείο γυρίσαμε στο Kamakura Station και από εκεί, παρά την ελαφριά βροχή που άρχισε να πέφτει, κινηθήκαμε με τα πόδια για τον ναό Tsurugaoka Hachimangu, αφού πρώτα χαζέψουμε την κόκκινη πύλη Torii στην αρχή της οδού Komachi-dori, τα μαγαζάκια στη συνέχεια, ενώ ψωνίσαμε και μερικά σουβενίρ και δωράκια. Σε αντίθεση με τους δύο προηγούμενους ναούς, αυτός εδώ δεν είναι βουδιστικός αλλά σιντοϊστικός, και μάλιστα ο σημαντικότερος της Καμάκουρα. Δυστυχώς η βροχή και η προσβασιμότητα δεν μας επέτρεψαν να δούμε και πολλά, πάρα μόνο μέρος από το τεράστιο κάτω επίπεδο. Εκεί είδαμε, μεταξύ άλλων, την κλασική πύλη Torii στην είσοδο του ναού, μερικούς δευτερεύουσας σημασίας ναούς και ιερά, έναν μικρό «τοίχο» με βαρέλια σάκε, μερικές ιέρειες του ναού καθώς και υπαλλήλους ντυμένους παραδοσιακά, μερικά γεφυράκια και φυσικά και πάλι αρκετή φύση (που περιελάμβανε από ιδιαίτερα δέντρα μέχρι λιμνούλες με νούφαρα και λωτούς). Θα ήθελα να τον ξαναεπισκεφτώ μια μέρα με καλύτερο καιρό και ιδανικά σε κάποιο από τα πολλά και σημαντικά φεστιβάλ που φιλοξενεί.

[R-slider id=”31″]

Ο γυρισμός

Φεύγοντας από τον ναό, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στον σταθμό μέσω του πεζοδρόμου dankazura στην Wakamiya Oji, την βασική λεωφόρο της Καμάκουρα, που ενώνει τον ναό με την θάλασσα. Ο δρόμος αυτός έχει ανακηρυχτεί ως ιστορικός και έχει επιλεχθεί ως ένας από τους 100 καλύτερους δρόμους στην Ιαπωνία. Παρά την βροχή, άξιζε την βόλτα.

[R-slider id=”32″]

Αν και μόλις είχε μπει το απόγευμα και θεωρητικά υπήρχε χρόνος για περεταίρω εξερεύνηση, ο καιρός δεν βοηθούσε οπότε δεν ολοκληρώσαμε το αρχικό μας πλάνο, που περιελάμβανε μερικούς ακόμη ναούς (η Καμάκουρα έχει πάρα πολλούς) και μετά ένα πέρασμα από το κοντινό νησί της Enoshima. Αντ’ αυτού αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο Τόκιο, να φάμε κάτι και να ξεκουραστούμε ενόψει της επόμενης ημέρας, όπου μας περίμενε εκδρομή στο Χάκονε (μείνετε συντονισμένοι, ακολουθεί άρθρο σύντομα!).

Όσο για την Καμάκουρα, έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί της, οπότε ελπίζω μελλοντικά να έχω την ευκαιρία να ξαναπάω και να την γνωρίσω καλύτερα!